[เถรี]

หลายท่านอาจจะคิดว่าผมใจร้ายใจดำ แต่ว่าจริง ๆ ก็คือผมเลี้ยงพวกท่านแบบลูกเสือ ลูกจระเข้ ถึงเวลาก็ให้ไปหากินเอาเอง ต้องเอาตัวให้รอด ถ้าเอาตัวไม่รอด ตายไปก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมชาติ..! ธรรมชาติย่อมคัดสรรให้ผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงอยู่รอดได้

ตรงส่วนนี้ที่กล่าวเลยไปถึงนั่น ก็เพราะว่าเรื่องพวกนี้ยิ่งนานไปจะยิ่งมีมากขึ้น ก็คือในลักษณะที่ญาติโยมมาขอเจ้าอาวาสไปจากวัดท่าขนุน หรือไม่ก็ญาติโยมที่ตั้งใจถวายที่ดิน เพื่อให้สร้างโน่นสร้างนี่

ตรงจุดนี้ขอบอกว่าเมื่อท่านทั้งหลายยังมีเวลาอยู่ ต้องสร้างความมั่นคงให้กับตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะว่าถ้าออกไปเป็นหลักเมื่อไร โยมเขาจะเกาะอย่างเดียวเลย ยิ่งคนศรัทธามาก ยิ่งมีคนเกาะมาก ท่านลองนึกถึงว่า ถ้าเป็นหัวรถจักร หรือว่าเป็นเรือพ่วง ถึงเวลาเขาเอาตู้มาเกี่ยวมากขึ้น ๆ หัวรถจักรจะลากไหวไหม ? หรือว่าเรือพ่วง เจอพ่วงเข้าไป ๔ ลำ ๕ ลำ ๖ ลำ ๘ ลำ พอเป็นสิบ ๆ ลำ ก็ไปไหนไม่รอด

ดังนั้น...ไม่ว่าจะเรื่องของการศึกษาทางโลก เพื่อให้เรามีวิสัยทัศน์ที่กว้างขวาง มองเห็นวิธีการที่จะบริหารวัด ให้เป็นไปโดยถูกต้องตามพระธรรมวินัย และขณะเดียวกันก็มีความเจริญ เป็นเรื่องที่จำเป็นต้องศึกษาเล่าเรียน

ขณะเดียวกัน การปฏิบัติเพื่อชำระใจของตนให้หมดกิเลส หรือว่าให้กิเลสลดน้อยลงมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เป็นเรื่องที่ยิ่งสำคัญหนักเข้าไปใหญ่ ไม่เช่นนั้นแล้ว ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายกำลังใจยังต้องเดือดร้อนกับกิเลส รัก โลภ โกรธ หลง อยู่ แล้วต้องไปทำงานทางคันถธุระ ซึ่งปัจจุบันนี้คำว่า คันถะ ที่แปลว่า คัมภีร์ ไม่ใช่แค่ศึกษาเล่าเรียนเฉย ๆ แต่ว่าเรายังต้องบูรณปฏิสังขรณ์วัดวาอารามอีก

บูรณะ คือทำของเก่าให้ดีขึ้น ปฏิสังขรณ์ คือสร้างของใหม่ขึ้นมา เรื่องพวกนี้ก็จะทำให้เราไม่มีโอกาสขัดเกลากำลังใจตัวเอง เพราะว่าท่านที่จะตั้งใจขัดเกลาตนเองจริง ๆ พร้อมกับทำงานไปด้วยนั้น ประสบความสำเร็จได้ยากมาก