[เถรี]

ข้อสุดท้าย อนวัชชสุข สุขจากการทำงานที่ไม่มีโทษ ไม่ต้องกลัวคนอื่นเขาจะรู้ว่าเรา "ขายแป้ง" เกี่ยวกันหรือเปล่า ? ก็ไม่รู้ เห็นเขาบอกว่า "มันคือแป้ง..!" เราไม่ขายแป้ง เราก็ทำงานที่ไม่มีโทษ ไม่ต้องหวาดระแวงว่าจะโดนกฎหมายลงโทษ

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น สิ่งที่พระพุทธเจ้าตรัสเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นสุขของการมีทรัพย์ สุขของการจ่ายทรัพย์ สุขของการไม่เป็นหนี้ สุขของการทำงานที่ไม่มีโทษนั้น พระองค์ท่านตรัสเอาไว้ชัดเจนว่า คิหิสุข สุขของคฤหัสถ์ ใช้คำว่า สุขของปุถุชนดีกว่า เพราะปุถุชนแปลว่า คนที่หนาไปด้วยกิเลส

ในเมื่อพระองค์ท่านระบุเอาไว้ชัดเจนว่า เป็นสุขของปุถุชนผู้หนาด้วยกิเลส เราทั้งหลายที่ตั้งใจจะเป็นกัลยาณชน บุคคลผู้ทรงศีลทรงธรรม จะเป็นอริยชน บุคคลผู้เจริญขึ้นโดยส่วนเดียว ไม่มีวันตกต่ำ เราก็ต้องพยายามหักห้ามใจของตนเองไว้

ท่านที่มาปฏิบัติธรรมที่วัดท่าขนุนบ่อย ๆ ก็มักจะได้ยินที่กระผม/อาตมภาพย้ำว่า "ไปตลาดแล้วอย่าไปหลงระเริง อย่าไปอยากกินโน่นกินนี่ ให้กลับมากินอาหารห่วย ๆ ที่วัดตามเดิม..!" จะดูว่าพวกเราสามารถห้ามปากตัวเองได้ไหม ? ถ้าห้ามปากตัวเองได้ ก็สามารถรักษาศีลได้ทุกข้อ เพราะว่ากำลังใจในการห้ามปากตัวเอง กับกำลังใจในการหักห้ามใจไม่ให้ละเมิดศีล เป็นกำลังใจที่เท่ากัน

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ถ้าเราหักห้ามปากและใจตนเองได้ ศีลมีกี่ข้อก็รักษาได้หมด กิเลสใหญ่น้อยแค่ไหนมาชวน เราก็ไม่ไหลตามไป ถ้าอย่างนั้นเราก็จะพ้นจากฆราวาสผู้เป็นปุถุชนหนาด้วยกิเลส พัฒนากาย วาจา ใจของตนเอง ขึ้นมาเป็นอริยชน ถ้ายังเป็นอริยชนทีเดียวไม่ได้ มาครึ่ง ๆ กลาง ๆ ก็ยังเป็นกัลยาณชน คนดีของสังคมได้