[เถรี]

ตรงจุดนี้ ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายปฏิบัติธรรมไปถึงระดับหนึ่ง ก็จะมีจริตนิสัยใกล้เคียงกัน เพราะว่าถ้ากำลังสมาธิของเราสูง ความเด็ดขาดมุ่งมั่นก็จะมีมาก ชนิดที่เรียกว่า ในการปฏิบัติธรรมยอมแม้กระทั่งเอาชีวิตเข้าแลก การทำงานทางโลกก็จะใกล้เคียงกันด้วย ก็คือทุ่มเทอย่างเต็มที่ สำเร็จหรือไม่สำเร็จ เราก็ตอบตัวเองได้ว่าเราเต็มที่แล้ว

แบบที่นางมณีเมขลาถามพระมหาชนกว่า "ท่านว่ายน้ำมา ๗ วัน ๗ คืนแล้วยังมองไม่เห็นฝั่งเลย โอกาสที่จะรอดไปถึงฝั่งมีน้อยมาก แล้วจะพยายามว่ายต่อไปทำไม ?" พระมหาชนกตอบว่า "ถ้าหากว่าได้เพียรจนสิ้นเรี่ยวแรงของบุรุษแล้ว ยังต้องจมน้ำตายก็ยอม แต่ถ้าฝั่งอยู่ห่างในกำลังของบุรุษสามารถว่ายน้ำไปถึง แล้วไม่ใช้ความพยายาม ถ้าอย่างนั้นแล้วเกิดจมน้ำตาย ก็ไม่สามารถที่จะตอบตนเองได้" ดังนั้น..ที่ว่ายน้ำมา ๗ วัน ๗ คืน ถ้าต้องว่ายต่อจนหมดแรงแล้วจมน้ำตาย เพราะว่ายังไม่ถึงฝั่ง ท่านถือว่าท่านทำหน้าที่ดีที่สุดแล้ว นางมณีเมขลาได้ยินก็เกิดเมตตาช่วยอุ้มไปส่ง ไม่อย่างนั้นต้องจมน้ำตายแน่นอน

ดังนั้น..เรื่องนี้พวกเราไม่ว่าจะเป็นพระภิกษุสามเณร ตลอดจนกระทั่งญาติโยมที่อยู่ที่นี่หรืออยู่ทางบ้าน ต้องพยายามทำหน้าที่ของตนให้เต็มที่ อย่าไปเอาคตินิสัยแบบเพื่อน ๆ ของผมสมัยเรียนทหารด้วยกัน เจ้าพวกนั้นเขาบอกว่า "หลบ ๆ อู้ ๆ มึน ๆ ไปวัน ๆ เดี๋ยวก็จบแล้ว..!"

จนกระทั่งมีอยู่วันหนึ่ง ครูฝึกทนไม่ได้ จึงด่าให้ทั้งกองร้อย กองร้อยนักเรียนของผมมี ๑๒๓ คน เขาเรียกไอ้รุ่น ๑๒๓ ว่า "ถ้าทำอย่างพวกเอ็ง ถึงเวลาออกรับราชการก็เป็นได้แค่ปุ๋ยที่ชายแดน..!" ก็คือฝึกแบบไม่เอาจริงเอาจัง เจ้าพวกนั้นยังเถียงครูฝึก บอกว่า "ผมก็ไปกับเล็กสิครับ" ทำอย่างกับว่าเรียนจบแล้ว ทั้ง ๑๒๓ คนจะได้ไปอยู่ที่เดียวกัน..!

เรื่องพวกนี้นอกจากเป็นจริตนิสัยโดยเฉพาะแล้ว ยังวัดได้ว่าการปฏิบัติธรรมของเราไปถึงไหน ถ้าตราบไหนที่ยังหลบ ยังอู้ ยังเอาเปรียบเพื่อนฝูงอยู่ รับประกันได้เลยว่ากำลังใจห่วยแตก..! เพราะว่า ถ้าหากว่าเป็นนักปฏิบัติธรรมที่แท้จริง ต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุด ไม่หวังว่าจะมีพรุ่งนี้ ในเมื่อเรามีวันนี้แค่วันเดียว ทำไมเราจะอยู่ให้ดีและทำหน้าที่ให้ดีไม่ได้ ?