[เถรี]

ในระดับที่ห้า ก็คือ ยกจิตขึ้นไปสวดมนต์ถวายพระบนพระนิพพาน จะเป็นการใช้กำลังของสมาธิ กำลังของมโนมยิทธิ ตลอดจนสมถกรรมฐาน-วิปัสสนากรรมฐาน ควบคู่กันไป เพราะว่าถ้าวิปัสสนากรรมฐานของเราไม่ดีพอ กำลังสมาธิไม่สูงพอ เราจะทรงกำลังใจอยู่ต่อหน้าพระบนพระนิพพานได้น้อยมาก

ระดับที่หก ก็คือ การที่เราสวดมนต์ไปด้วย กำหนดวิปัสสนาญาณไปด้วย ก็คือ เห็นความไม่เที่ยง อย่างเช่นว่า สวดมนต์บทนี้ผ่านไปแล้ว เริ่มต้นสวดมนต์บทนี้ใหม่ มีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปเป็นปกติ วันนี้ทำจบสิ้นลงไปแล้ว พรุ่งนี้ก็เริ่มต้นใหม่อีก ในระหว่างที่เราสวดมนต์ก็มีความเหนื่อย ต้องคอยระมัดระวังรักษากำลังใจให้อยู่ในระดับที่ต้องการ ก็เป็นความทุกข์ และท้ายที่สุด แม้กระทั่งตัวเราก็ดี เพื่อนพระภิกษุสามเณรที่สวดมนต์อยู่ก็ดี ก็เสื่อมสลายตายพังไปด้วยกันทั้งหมด ถ้าสามารถทำกำลังใจระดับนี้ได้ จัดอยู่ในระดับที่หกเท่านั้น

ส่วนระดับที่เจ็ด ระดับสุดท้ายที่อาตมภาพกำหนดเอาไว้ ก็คือ สวดมนต์เผื่อแผ่ไปถึงสรรพสัตว์ทั้งหลาย ทุกภพทุกภูมิ ทุกหมู่ทุกเหล่า ท่านใดที่ประกอบอยู่ในกองทุกข์ก็ขอให้พ้นจากกองทุกข์ ท่านใดที่มีความสุขก็ขอให้มีความสุขเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไป ก็คือการกำหนดใจของเราแผ่กว้างออกไปรอบด้าน จนกระทั่งสามารถครอบคลุมทั้งโลกนี้ ทั้งจักรวาลนี้ ทั้งจักรวาลอื่น ตลอดจนอนันตจักรวาล และไปสู่ภพภูมิอื่น ๆ

ไม่ว่าจะเป็นสัตว์เดรัจฉานที่อยู่ในพื้นที่เดียวกัน ในส่วนของทุคติ ก็คือ อสุรกาย เปรต สัตว์นรก ในส่วนของสุคติ ก็คือบรรดาภุมมเทวดา รุกขเทวดา อากาสเทวดา พรหม ตลอดจนกระทั่งท้ายสุดคือพระบนพระนิพพาน

ถ้าสามารถรักษากำลังใจที่ประกอบไปด้วยเจตนา ต้องการให้ความดีความงามทุกประการ พึงมีพึงเกิดแก่เขาทั้งหลายเหล่านั้น โดยยกตัวตนของเราออกมา เหลือแต่เพียงสรรพสัตว์ทั้งหลายเป็นที่ตั้ง เขารักสุขเกลียดทุกข์อย่างไร เราก็รักสุขเกลียดทุกข์เช่นนั้น จึงตั้งใจขอให้เขาทั้งหลายพ้นจากความทุกข์ มีแต่ความสุขความเจริญ