[เถรี]

พอเดินเข้าป่าไปก็ชื่นใจมาก ป่าไม่รกเลย เพราะว่าต้นไม้แต่ละต้นสูงสามสี่สิบเมตร..! ข้างล่างมีแต่ต้นเหมือนกับเสา มองไปได้สุดลูกหูลูกตาเลย ยอดอยู่บนโน้น ข้างล่างก็ใบไม้ตกมาทับถมกัน หนาจนกระทั่งหญ้าขึ้นไม่ได้ นอกจากใบไม้หนายังไม่พอ แดดไม่มีอีกต่างหาก เดินไปก็มีแต่เสียงสัตว์ร้อง สัตว์ใหญ่สัตว์เล็กเต็มไปหมด

ปรากฏว่าพรหมวิหาร ๔ ที่ตั้งใจจะไปหา ไม่เหลือเลยครับ เหลือแต่ "ตายแน่..! ตายแน่..!" อยู่คำเดียว จะถอยก็ไม่ได้ มี ๒ อย่าง อย่างแรกก็คืออายเขา ส่วนอย่างที่สอง สันดานของกระผม/อาตมภาพเอง ถ้าขึ้นหน้าตาย ถอยหลังตาย กระผม/อาตมภาพขึ้นหน้าอย่างเดียวเลย ผมถือหลักว่า "ไปตายข้างหน้าอย่างคนกล้า ดีกว่าถอยมาแล้วตายแบบคนขี้ขลาด"

สรุปว่ากระผม/อาตมภาพไม่ได้พรหมวิหาร ๔ จากในป่า แต่ได้สังขารุเปกขาญาณมาแทน เกินต้องการไปลิบโลกเลย เพราะว่าต้องปลงชีวิตจริง ๆ ไม่รู้ว่าจะรอดหรือเปล่า..!!?

โดยเฉพาะในป่าใหญ่ดงลึกแบบนั้น เดิน ๆ ไปนี่ประสาทมักจะหลอนตัวเองนะ เดินไป ๆ เลาะไปตามลำห้วย ไอ้ช่วงที่กว้างหน่อย เจ้าประคุณเถอะ...มีงูโผล่หัวขึ้นมา ตัวใหญ่เป็นโอบ..! พอดูดี ๆ แล้ว ไม่ใช่งู เป็นตอไม้ ลักษณะเหมือนหัวงูเปี๊ยบเลย ถ้าหากว่าสติไม่มั่นคง สมาธิไม่เพียงพอ ได้วิ่งกันป่าราบ แล้วทั้งผีทั้งอะไรก็หลอกอยู่ตลอดเวลา

แต่ดีอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ตลอด ๑๕ วันที่ลาไป สมาธิทรงตัวแน่นเปรี๊ยะไม่มีหลุดเลย จะกลางวัน จะกลางคืน จะหลับ จะตื่น จะยืน จะนั่ง สมาธิทรงตัวตลอด ไม่ต้องภาวนาเลย เพราะกลัวตาย ในเมื่อจิตของเรากลัวตาย ก็ต้องวิ่งหาที่พึ่ง ที่พึ่งไม่มีอะไรหรอก นอกจากสมาธิภาวนา

แต่ตอนออกมาแล้วนี่สิ เดินมา...เดินมา จำทางได้ว่าจากตรงนี้ไป อีกไม่เกินชั่วโมงจะถึงบ้านห้วยหยวก สมาธิที่ทรงตัวไม่รู้ว่าหลุดไปตอนไหน ก็คือประมาทว่าใกล้ถึงบ้านคนแล้ว "กูรอดแน่" ไอ้จากที่ประเภทตั้งหน้าตั้งตาภาวนา สติหลุดไปตอนไหนไม่รู้ เพราะว่าผมเดินออกมาช่วงเช้า พอสาย ๆ แดดเริ่มจัด ส่องลอดป่าลงมาเป็นเส้น ๆ แล้วความชื้นในป่าสูงมาก เป็นไอหมอกลอยขึ้นไป

ผมไปนึกถึงเพลงตอนเด็ก ๆ "ดวงตะวัน ลับทิวแมกไม้ ใจพี่ก็หาย หายลับไปกับตะวัน" หลุดจากภาวนาไปเป็นเพลงเฉยเลย แล้วก็เลยไม่รู้ใครเมตตา ถีบเข้าเต็ม ๆ หลัง..! ปลิวลงไปในลำห้วย เปียกหัวถึงตีน..! ผ้าผ่อนท่อนสไบที่เตรียมไปเปลี่ยนอยู่ในย่ามธุดงค์ เปียกหมดทุกชิ้น เพราะว่าย่ามธุดงค์ก้นบาตรจะโผล่ออกมา จึงกันน้ำไม่ได้ แล้วผมก็ไม่ได้ใส่ของไว้ในบาตรเสียด้วย ใส่ไว้ในย่ามนั่นแหละ คราวนี้เป็นเดือนพฤศจิกายน หนาวสั่นแหง็ก ๆ ๆ เดินไปก็สมน้ำหน้าตัวเองไป "เสือกหลุดจากภาวนาดีนัก..!"