[เถรี]

ผมขอบอกนะครับว่า ผมรักความเป็นพระของผมมากกว่าเงินทองทั้งโลกนี้ เพราะฉะนั้น..ตรงจุดนี้ที่ผมทำบัญชีเอง เพราะมั่นใจว่าตัวเองไม่โกง สตางค์เดียวก็ไม่เอา คนอื่นอาจจะมีติดหนี้สงฆ์ แต่ของผมนี่ สงฆ์เป็นหนี้ผมเยอะมากเลยนะครับ เพราะว่าผมใช้เงินส่วนตัวโปะเข้าไปในกองบุญการกุศลที่เกี่ยวเนื่องด้วยสงฆ์เป็นจำนวนมาก เนื่องจากว่าเงินสงฆ์ไม่พอใช้งาน

ประมาณพรรษาที่ ๒ พระผู้ใหญ่ที่วัดท่าซุงสึกไปหลายรูป ขนาดหลวงตามหาแสวง (พระมหาแสวง ญาณสํวโร ป.ธ.๔) ที่อยู่มาจนอายุ ๗๐ กว่าแล้วก็ยังสึก บรรดาพี่ ๆ หลายท่าน ที่บางท่านพวกเราถึงขนาดคิดว่าท่านจะเป็นองค์แทนหลวงพ่อวัดท่าซุงได้ก็สึก กลางคืนผมนอนกอดจีวร มีความรู้สึกว่า "ใครอย่ามาเอาของกูไปนะ..!" พูดง่าย ๆ ก็คือหวงความเป็นพระของตัวเองมาก

ใครจะสึกก็สึกไป กูไม่สึก กำลังใจยึดมั่นขนาดนั้นครับ ไอ้กำลังใจที่ยึดมั่นขนาดนั้น ไม่ได้ยึดติดในลักษณะที่ไม่ได้รู้จักปล่อยจักวางนะครับ แต่ยึดอยู่ในลักษณะที่ว่า ความเป็นนักบวชนี้เป็นหนทางที่ง่ายที่สุด ซึ่งจะนำเราไปสู่พระนิพพาน เป็นตายเราก็จะไม่เปลี่ยนไปจากทางสายนี้ เพราะว่าทางสายอื่นมีแต่ยากลำบากกว่าทั้งนั้น โดยเฉพาะเส้นทางของฆราวาส ลำบากสาหัสเลยครับ

ในชีวิตฆราวาส คุณสร้างบุญสร้างกุศลเป็นแสนครั้ง กว่าจะได้เท่ากับตอนเป็นพระทำสักครั้งหนึ่ง แล้ว รัก โลภ โกรธ หลง ต่าง ๆ ที่รายล้อมอยู่รอบตัวก็หนักหนาสาหัส เพราะว่าไม่มีศีล ๒๒๗ ข้อเป็นเครื่องคุ้มตัว มีอยู่แค่ ๕ ข้อ ซึ่งบางทีก็ไม่ครบด้วย

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ฆราวาสที่จะมีโอกาสเข้าถึงธรรมหรือว่าเข้าถึงพระนิพพานได้จริง ๆ มีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย กำลังใจผมจึงยังยึดอยู่ตรงจุดที่ว่า ถ้าอย่างไรเราจะไปพระนิพพาน ก็ต้องไปในเส้นทางของนักบวช ดังนั้น...ตรงจุดนี้ทำให้ผมระมัดระวังทุกอย่างที่จะทำให้พลาดจากความเป็นพระ

โดยเฉพาะพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงท่านเตือนไว้ ๒ เรื่อง "สตรีกับสตางค์" ท่านสอนไว้ว่าอย่าให้มีเงินเหลือข้ามปี ถ้ามีเงินเหลือให้คิดทำโครงการที่ใหญ่กว่าเงินเอาไว้ เมื่อเงินเข้ามา เราจะได้ไม่รู้สึกว่าเป็นของเราเอง "ถ้าเงินเหลือเมื่อไร ผู้หญิงจะมา" ท่านว่าอย่างนั้น แล้วผมสังเกตดู ก็เป็นจริง เพราะว่ามีผู้หญิงจำนวนหนึ่ง ที่อยู่ในลักษณะที่ว่าตั้งใจมาเพื่อสึกพระโดยเฉพาะ ก็จะเกาะพระที่ต้องบอกว่ามีฐานะ