[เถรี]

ในยุคนั้นภาษาอังกฤษของเรา ต้องบอกว่าสู้ต่างชาติได้สบาย ขนาดที่ฝรั่งยังทึ่งว่า ในหลวงรัชกาลที่ ๔ ทรงพระราชสาส์นภาษาอังกฤษด้วยพระองค์เอง "เขียนได้เหมือนกับฝรั่งเขียน" เท่านั้นยังไม่พอ ถ้าเราศึกษาพระราชประวัติสมเด็จพระศรีนครินทราบรมราชชนนี ไปเรียนต่างประเทศ ก็ด้วยภาษาอังกฤษที่เรียนในประเทศไทยนี่แหละ แล้วทำไมเด็กรุ่นหลังของเราถึงไม่ได้เรื่องอย่างนี้ก็ไม่รู้ ?

ผมเองเรียนจนจบปริญญาเอกด้วยพื้นฐานภาษาอังกฤษแค่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓ ถ้าเปรียบสมัยนี้ก็ชั้น ม.๔ ไม่ถึง ม.๖ ถ้า ม.๖ นี่เท่ากับ ม.๘ สมัยโน้น แสดงว่าภาษาอังกฤษสมัยเก่านี่พื้นฐานแน่นกว่าปัจจุบันมาก เนื่องเพราะว่ารุ่นผมเรียนหลายเล่มมาก เรียนแกรมม่าคือไวยากรณ์ทั่วไป เรียนอ๊อกซ์ฟอร์ด เป็นตำราภาษาอังกฤษของมหาวิทยาลัยอ๊อกซ์ฟอร์ด ประเทศอังกฤษ เรียนสแตนดาร์ดเป็นมาตรฐานการศึกษาภาษาอังกฤษของอเมริกัน แล้วก็เรียนลิฟวิ่ง เป็นการใช้ภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวัน

เด็กชั้น ป.๕ สมัยก่อนเรียน ๔ - ๕ เล่ม ขนาดนี้ แล้วสมัยนี้เรียนอะไรกันผมก็ไม่รู้ ? รู้แต่ว่าไปต่างประเทศ เพื่อนจะต้องเรียกหาอยู่ตลอดเวลา ก็ถามด้วยความสงสัยว่า "ทำไมวะ ? ตอนเรียนก็เห็นรู้เรื่องดีนี่หว่า..!" เพื่อนบอกว่า "รู้เรื่อง..แต่ตอนฟังฝรั่งพูดนั้นฟังไม่ทัน" ในเมื่อฟังไม่ทันก็จะมีปัญหา ก็คือไม่สามารถที่จะโต้ตอบได้

ภาษาอังกฤษของเด็กไทยเรามีจุดอ่อนใหญ่หลวงที่สุดก็คือ ฟังภาษาอังกฤษแล้วแปลเป็นไทย แล้วคิดจะตอบเป็นภาษาไทย จากนั้นค่อยแปลเป็นภาษาอังกฤษ แล้วพูดตอบเป็นภาษาอังกฤษ แบบนี้ไม่ทันรับประทาน สมัยที่ผมเรียนปริญญาเอก ท่านอาจารย์ด็อกเตอร์นิรุธ อำนวยศิลป์ ท่านสอนว่า ทำอย่างไรที่เราจะหลุดปากพูดออกไปเลยโดยไม่ต้องคิด ผิดถูกช่างมัน ท่านสอนให้เราหน้าด้าน..!

ท่านบอกว่า "ผิดเป็นปัญหาของคนฟัง ไม่ใช่ปัญหาของเรา" ก็เลยทำให้บรรดาหลวงปู่หลวงตาที่เรียนร่วมรุ่นกัน อย่างท่านเจ้าคุณโสภณ (พระสุทรวชิรโสภณ) วัดเพชรสมุทร ท่านอายุ ๗๐ ปีแล้ว ก็ "Yes, No, Okay" กันสนุกสนาน จนกระทั่งท้ายสุดก็สามารถที่จะสื่อสารได้ เพราะฉะนั้น..ภาษาอังกฤษต้องอาศัยความกล้ามาก ก็คือ "ใจกล้า หน้าด้าน ไม่กลัวผิด" ถ้าสามารถทำอย่างนั้นได้ ก็จะเก่งทุกคน