[เถรี]

ถ้าเป็นพวกท่าน เชื่อว่าคงเลิกกันหมดแล้ว แต่ผมไม่เลิก สามปีทำฟรี ๆ เหมือนกับไม่ได้อะไร แต่ความจริงแล้วได้เยอะมาก คือได้รู้ว่าไอ้ที่ทำมายังผิดอยู่ เพราะว่าภาวนาเมื่อไรก็ไปไล่จับอาการ ตอนนี้คือวิตกนะ คิดนึกตรึกอยู่ว่าจะภาวนา ตอนนี้คือวิจารนะ ลมหายใจแรงหรือเบา ยาวหรือสั้น ภาวนาว่าอย่างไรรู้อยู่

ตอนนี้ปีตินะ มีอาการขนลุกขึ้นมาแล้ว ไปตามจี้ดูทุกขั้นตอน ปรากฏว่าได้แค่นั้นแล้วก็หาย ได้แค่นั้นแล้วก็หาย เพราะว่ากำลังใจที่ต้องการสูงกว่านั้น จะต้องประกอบไปด้วยอุเบกขา ซึ่งกระผม/อาตมภาพสรุปง่าย ๆ ว่าเรามีหน้าที่ภาวนา ส่วนจะได้หรือไม่ได้..ช่างมัน ถ้าทำแบบนี้จะได้เร็วมาก

แต่เนื่องจากว่ากระผม/อาตมภาพทำเพราะความอยากได้ ก็เลยไปไล่ดูทุกขั้นตอนชนิดจี้ติดตูดไปเลย จึงเป็นความฟุ้งซ่าน ใจไม่สงบ ทรงฌานไม่ได้ จนกระทั่ง ๓ ปีผ่านไป วันนั้นรู้สึกเหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจ ทำมา ๓ ปีแล้วไม่ได้อะไร แต่คราวนี้คนที่ทำได้เขามี ในเมื่อคนอื่นทำได้ เราก็ต้องทำได้บ้าง จะได้ไม่ได้ก็ช่างเถอะ เรามีหน้าที่ภาวนาก็แล้วกัน กำหนดใจแค่นี้ โป๊ะเดียวได้เลย

ก่อนหน้านั้นวางกำลังใจสูงเกินไป พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านเปรียบว่า เหมือนกับคนยืดคอเลยหน้าต่าง อยากจะมองภาพตรงหน้าต่าง แต่ยืดคอเลยไปก็เห็นแต่ผนัง หรือถ้าหากว่าไม่อยากได้มากจนเกินไป ก็เหมือนกับคนก้มต่ำ ต่ำกว่าช่องไปก็ไม่เห็นอะไรอีกเหมือนกัน ต้องพอเหมาะ พอดี พอควรเท่านั้น เราถึงสามารถที่จะเห็นได้

นั่นก็คือลักษณะของการวางกำลังใจแบบว่า เรามีหน้าที่ภาวนา ส่วนจะเป็นอย่างไร ได้หรือไม่ได้ ช่างมัน นั่นคือตัวอุเบกขาในอารมณ์ของสมาธิระดับแนบแน่นที่เรียกว่าฌาน ถ้าไม่ถึงตัวอุเบกขา เราไม่มีทางที่จะทรงฌานได้ แต่อุเบกขาตัวนี้ต้องวางได้ด้วยตนเอง คนอื่นบอกก็เป็นแค่แนวทางเท่านั้น ส่วนเราจะทำได้แค่ไหนนั้นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

เรื่องพวกนี้หลายคนก็อยู่ในลักษณะ "คนมีเวลามาก" โดยเฉพาะพระเณรของเรา บวชเข้ามาแล้วไม่ได้ให้ความจริงจังในการร่ำเรียนหรือว่าปฏิบัติธรรม ถ้าหากว่าตายเสียก่อน เราจะขาดทุนมาก