[เถรี]

บรรดานักวิชาการทุกคนคัดค้านกันหมด เพราะว่าถ้ำหินปูนส่วนใหญ่เกิดจากการกัดเซาะของน้ำฝน ก็ต้องบอกว่า "พรุนเป็นรังผึ้ง" กั้นน้ำเท่าไรก็รั่วหายหมด ท้ายสุดเมื่อพระองค์ท่านเอาจริงขึ้นมา ก็คือได้ตรัสกับบรรดาระดับผู้นำในลักษณะต้องบอกว่า "ตำหนิ" เพราะว่าสั่งแล้วไม่ทำ ก็เลยทำให้กรมชลประทานต้องตัดสินใจทำเขื่อนกั้นถ้ำหินปูน แล้วปรากฏว่าเป็นจริงอย่างที่ว่า คือ น้ำรั่วหายหมด แล้วพระองค์ท่านก็สั่งให้ทำเพิ่มตรงจุดโน้น ตรงจุดนี้ ตรงจุดนั้น ทั้ง ๆ ที่น้ำรั่วหายหมด..!

ผ่านไปหลายปีเพิ่งจะเห็นว่า บรรดาหมู่บ้านข้างเคียงทั้งหมดอุดมสมบูรณ์ขึ้นมาอย่างผิดหูผิดตา เพราะว่าน้ำที่รั่วหายไป ไม่ได้หายไปไหน แต่เข้าไปในแหล่งน้ำใต้ดินรอบข้าง โดยเฉพาะในหมู่บ้าน ทำให้พื้นดินแถวนั้นหายจากความแห้งแล้ง ทำให้มีแหล่งน้ำใต้ดิน สามารถขุดบ่อบาดาลมาใช้งานได้ ซึ่งโครงการแบบนี้ ถ้าเป็นฝรั่งเขาคิดก็ราคาหลายพันล้านบาท แต่ของพระองค์ท่านสร้างแต่ละแห่งอยู่ที่ราคาประมาณ ๑๑ - ๑๒ ล้านบาทเท่านั้น

นั่นคือสายพระเนตรอันยาวไกลชนิดที่ไม่มีใครคิดถึง เห็นแต่ว่าพระองค์ท่าน "ทำอะไรเหลวไหล" ในตอนนั้น แต่ปัจจุบันนี้ หมู่บ้านใดที่มีเขื่อนกั้นถ้ำหินปูนไว้ อุดมสมบูรณ์ด้วยแหล่งน้ำทุกที่ เพราะว่าพอนานไป ระดับน้ำมากเข้า ๆ น้ำใต้ดินก็ไม่ไหลไปไหนแล้ว เพราะว่าเต็มพื้นที่แล้ว

เรื่องลักษณะอย่างนี้ก็เหมือนกับการทำความดีของเรา บางทีพวกเราปฏิบัติในเรื่องของศีล ของสมาธิ ของปัญญา วันหนึ่งก็แล้ว สองวันก็แล้ว สามวันก็แล้ว อาทิตย์หนึ่งก็แล้ว ครึ่งเดือนก็แล้ว เดือนหนึ่งก็แล้ว ยาวนานไป สองเดือน สามเดือน สี่เดือน ห้าเดือน หกเดือน หนึ่งปี ไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย แล้วพวกเราก็ท้อถอย

กระผม/อาตมภาพเคยเล่าให้พวกเราฟังมานานแล้วว่า การปฏิบัติธรรมครั้งแรกของตัวเอง ตั้งใจจะเอาปฐมฌานให้ได้ ภาวนาเพราะอยากจะทรงปฐมฌาน เนื่องจากเห็นคุณประโยชน์ เพราะว่าปฐมฌานสามารถช่วยในการตัดกิเลสระดับของพระโสดาบันและพระสกทาคามีได้ ก็คิดว่าชีวิตนี้เราไม่หวังอะไรมาก เราต้องการแค่ปฐมฌานเท่านั้น แล้วจะก้าวลัดตัดตรงเข้าหาความเป็นพระอริยเจ้า ระดับพระโสดาบันหรือพระสกทาคามีไปเลย

ปรากฏว่าทำไปเถอะ วันแล้ววันเล่า เดือนแล้วเดือนเล่า จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี สองปี สามปี ไม่ได้สักที