[เถรี]

จากตัวอย่างที่ยกมา จะเห็นว่าเราเองเป็นคนไปเปิดให้กิเลสเข้ามาหา ถ้าสามารถสำรวม ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เอาไว้ได้ กิเลสเข้ามาไม่ได้แน่นอน แต่เราไปเปิดใจขึ้นมาก่อน ด้วยการไปคิดล่วงหน้าว่านั่นคือผู้หญิง ไม่ว่า คน สัตว์ วัตถุธาตุ สิ่งของ ถ้าเราสักแต่ว่าเห็นก็จบแล้ว แต่ถ้าเราเริ่มไปคิดว่านี่เป็นอะไร ก็พังแล้วเหมือนกัน เพราะเท่ากับว่าไปเปิดให้กิเลสเข้ามาในใจของตนเองได้

คราวนี้หลายคนพอเปิดให้กิเลสเข้ามาในใจของตนเองแล้ว จัดการไม่ได้ ก็เกิดความฟุ้งซ่าน กรรมฐานพังไปเป็นเดือน ๆ ถ้าเป็นอย่างสมัยที่ฝึกใหม่ ๆ กระผม/อาตมภาพใช้วิธีวิ่งภาวนา บางทีก็วิ่งทั้งคืน ดูสิว่ามึงจะหายบ้าไหม..!? จนกระทั่งเหนื่อย หมดสภาพ นอนสลบไสลไปเลยก็มี ..!

สำคัญตรงที่ว่า เราสู้จริงหรือเปล่า ? ถ้าเราสู้ไม่จริงก็แพ้กิเลส แต่ถ้าเราสู้จริง กิเลสจะแพ้เรา วิ่งภาวนาไปทั้งคืน จะได้เรื่องไม่ได้เรื่องอย่างไรก็ช่าง ถ้ายังฟุ้งซ่านกูไม่หยุด ท้ายสุดร่างกายก็เหนื่อย หมดสภาพ สลบไสล หลับไปเอง ฟุ้งซ่านไม่ไหว..!

บางทีไม่สามารถจะกำหนดภาพพระที่ตนเองถนัดได้ เพราะว่าใจคิดไปสารพัด ก็ไปนั่งอยู่หน้าพระประธาน แบบที่ท่านทั้งหลายกำลังนั่งอยู่ที่นี่ ไปนั่งมองพระ ทิพจักขุญาณกูก็ไม่เอา จุตูปปาตญาณ เจโตปริยญาณ ปุพเพนิวาสานุสติญาณ อตีตังสญาณ อนาคตังสญาณ ยถากัมมุตาญาณ ไม่เอาทั้งนั้น กูเอาปัจจุปันนังสญาณ มองเห็นด้วยตานี่แหละ..ชัดดี..!

มึงแน่จริงบังคับให้กูทำชั่วให้ได้สิ...! นี่คือความรู้สึกที่ต่อต้านกับกิเลสในช่วงนั้น มึงบังคับให้กูคิดได้ แต่มึงบังคับให้กูพูดไม่ได้..! มึงบังคับให้กูทำไม่ได้..! อย่างน้อย ๆ ช่องทางที่กิเลสจะทำร้ายเราได้แค่ ๑ ใน ๓ เท่านั้น อีก ๒ ส่วนเราชนะ..! ท่านทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นพระภิกษุ สามเณร แม่ชี ฆราวาส เคยสู้มาขนาดนี้ไหม ?

อีกส่วนหนึ่ง ถ้าขนาดนี้แล้วยังไม่ไหวจริง ๆ หลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านให้คาถาไว้ภาวนา ท่านเรียกว่า คาถาเรียกจิต ถ้าหากว่าภาวนาคาถานี้ จะทำให้ใจที่ฟุ้งซ่านสงบลงได้เร็ว กระผม/อาตมภาพเคยลองทำมาแล้ว อย่างแย่ที่สุด ก็ไม่เกิน ๒๐ นาที กำลังใจสามารถทรงตัว กลับมาทรงฌานได้อย่างเดิม คาถาว่า อิติ สัมมาสัมพุทธัสสะ มะมะ จิตตัง