[เถรี]

กระผม/อาตมภาพอยากจะบอกกับทุกท่านว่า การปฏิบัติธรรมนั้น ถ้าหากว่าทำดีทำถูก จะลำบากแค่วันแรกวันที่สองเท่านั้นครับ ไม่เกิน ๓ วันก็อยู่ตัวแล้ว แล้วหลังจากนั้น ถ้าท่านประคับประคองรักษาอารมณ์ใจเอาไว้ได้ จะกี่เดือนกี่ปีก็เหมือนกันครับ ก็คือไปได้เรื่อย ๆ แบบสบาย ๆ เพราะว่าสภาพจิตของเรานั้นมีกำลังมากกว่ากิเลสแล้ว สามารถกดทับกิเลสให้สงบนิ่งลงไปได้ชั่วคราว

โดยเฉพาะถ้าหากว่าเกิดปีติหรือเกิดความสุขขึ้นมาในการปฏิบัติธรรม ถึงตอนนั้นเราจะไม่เบื่อไม่หน่ายในการปฏิบัติ จะเห็นคุณของพระรัตนตรัยอย่างชัดเจน เนื่องเพราะว่าตัวเราเองเป็นปุถุชนที่หนาด้วยกิเลส แค่สามารถใช้กำลังสมาธิเล็กน้อยกดให้กิเลส รัก โลภ โกรธ หลง ดับลงชั่วคราว เรายังมีความสุขขนาดนี้ แล้วผู้ที่ทำได้มากกว่านั้นล่ะ จะมีความสุขขนาดไหน ?

เราจะสังเกตว่าทำไมบางท่านถึงปฏิบัติธรรมแบบหัวไม่วาง หางไม่เว้น ตีก็ไม่ไป ไล่ก็ไม่หนี ขณะที่ตัวเราพร้อมที่จะขยับลุกอยู่ตลอดเวลา ก็เพราะว่าท่านทั้งหลายเหล่านั้นมีกำลังสูงกว่ากิเลส แต่ว่าตัวเรานั้นกำลังน้อยกว่า กิเลสจะจูงไปทางไหนก็ไปทางนั้น

หลายท่านเกิดช้าไปนิดหนึ่งครับ ไม่มีโอกาสได้เลี้ยงวัวเลี้ยงควายเหมือนกระผม/อาตมภาพ ถึงเวลาเราจะเอาควายที่ดื้อ ๆ ไปตามทิศตามทางที่เราต้องการ ก็ต้องจูงจมูกไปครับ เขาจะมีการเจาะช่องระหว่างจมูก ร้อยห่วง แล้วก็ผูกเชือก ถึงเวลาดึงแล้วเจ็บ ต่อให้วัวควายนั้นแข็งแรงขนาดไหนก็กลัวเจ็บครับ ต้องเดินตามไปแต่โดยดี

ท่านทั้งหลายลองนึกถึงสภาพตัวเองสิครับ เราโดนกิเลสจูงแบบนั้นเลย..! จูงเราให้ไปหาโทรศัพท์มือถือ จูงเราให้ไปเข้าห้องน้ำ จูงเราไปที่ตู้เย็น แล้วแต่กิเลสจะพาเราไปเลยครับ แล้วเราลองนึกภาพดูสิครับว่าชาวนาจูงวัวจูงควาย แต่กิเลสจูงเรา ก็ไม่ได้ต่างจากวัวควายเลยครับ อนาถมากขนาดไหน ?