[เถรี]

กระผม/อาตมภาพจึงต้องติดต่อหมอนุ้ย (แพทย์หญิงนวลจันทร์ เวชสุวรรณมณี) ผู้อำนวยการโรงพยาบาลทองผาภูมิ หมอนุ้ยรู้ดีกว่าอีก ก็เลยไม่รอให้กระผม/อาตมภาพมีเวลาว่าง บอกว่า "หลวงพ่อยกเครื่องไปเลยค่ะ เดี๋ยวหาคนมาศึกษาในวันรุ่งขึ้นที่หลวงพ่อจะมากายภาพบำบัด พอเขาใช้เป็นแล้วก็เอาไปเลย" พูดง่าย ๆ ก็คือเอาไปใช้ให้พอใจแล้วค่อยเอาไปคืน..!

ตรงนี้ต้องบอกว่าเป็นการกล้าตัดสินใจของแพทย์ ผู้อำนวยการโรงพยาบาล น่าจะเกิดจากสาเหตุที่กระผม/อาตมภาพเป็นประธานโครงการพัฒนาโรงพยาบาลทองผาภูมิ รับหน้าที่มาหลายปี ต้องบอกว่าหน่วยราชการของเราแต่ละหน่วย ล้วนแล้วแต่น่าสงสารมาก อย่างโรงพยาบาลทองผาภูมิได้อาคารผู้ป่วยนอกมา ได้แต่ตัวอาคารเปล่า ๆ ข้าวของแทบจะไม่มีอะไรเลย..!

กระผม/อาตมภาพต้องบริจาคเครื่องปรับอากาศไปหลาย ๑๐ เครื่อง ต้องทอดผ้าป่าซื้อเครื่องมือแพทย์ให้ ต้องจัดสร้างห้องอภิบาลเด็กทารก ห้องฟอกไต ห้องศัลยกรรม พูดง่าย ๆ ก็คือ ถ้าไม่มีพระคอยช่วยเอาไว้ ป่านนี้ก็คงไม่ต้องทำมาหากินอะไร เพราะว่าต้องรอจนกว่าที่จะได้งบประมาณมา แล้วหน่วยงานของรัฐอื่น ๆ ก็มีลักษณะคล้ายคลึงกัน

แต่ว่าหลายแห่งที่ขอความช่วยเหลือมา บางทีกระผม/อาตมภาพก็นึกตำหนิอยู่เหมือนกัน อย่างเช่น บางโรงเรียนขอเครื่องไม้เครื่องมือในการฝึกลูกเสือมา รวม ๆ แล้วราคาแค่ไม่กี่พันบาท ซึ่งถ้าหากว่าบรรดาครูบาอาจารย์ในโรงเรียน ๓๐ กว่าคน ช่วยกันควักกระเป๋าคนละร้อยสองร้อยก็ได้แล้ว แต่เขาใช้วิธีมักง่าย ก็คือขอให้หลวงพ่อเอาไว้ก่อน ถ้าลักษณะอย่างนี้ส่วนใหญ่แล้วกระผม/อาตมภาพไม่ค่อยให้ความช่วยเหลือไปหรอก อย่างที่บอกแล้วว่าต้องพิจารณาดูก่อน ไม่ใช่ขออะไรมาก็ให้ไปหมด

อย่างที่พระเดชพระคุณหลวงปู่จันทร์ (พระพุทธพจนวราภรณ์) วัดเจดีย์หลวง สมัยที่ท่านยังเป็นเจ้าคุณพระเทพกวี อยู่ที่วัดป่าดาราภิรมย์ ท่านบอกว่า ถ้าเมตตาเกินประมาณก็จะเจอแต่คนพาลทั้งเมือง

ดังนั้น..หลายอย่างแม้ว่าจะน่าช่วยเหลือ แต่กระผม/อาตมภาพก็เอาเข้าคิวไว้ก่อน ก็คือถ้าไม่ถึงคิวก็ไม่ใช่ความช่วยเหลือ อย่างเมื่อวานนี้ที่เจอกับพระครูกฤติธี (พระครูโสภิตสุวรรณาภรณ์) นั่นก็ขอกฐินปลดหนี้มา แต่คิวอีกนาน บางทีเราทำงานของเราอยู่ แต่คนอื่นไม่ได้สนใจตรงจุดนั้น เขาคิดอยู่อย่างเดียวว่าต้องการความช่วยเหลือ แล้วก็ขอมา ก็คือคุณจะทำอะไรผมไม่สนใจ ผมมีหน้าที่ขออย่างเดียว..!