[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๑๘ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ กระผม/อาตมภาพพร้อมด้วยคณะเดินทางออกจากโรงแรมแกรนด์หลวงพระบางตั้งแต่ประมาณตี ๕ เศษ เพื่อที่จะไปรอใส่บาตรบริเวณหน้าวัดศรีบุญเรืองซึ่งเป็นถนนสายวัฒนธรรมของประเทศลาว คล้ายกับ โครงการ "หิ้วตะกร้า นุ่งผ้าซิ่น นั่งแคร่ไม้ ใส่บาตรพระทุกวันอาทิตย์" ของทางวัดท่าขนุน เพียงแต่ที่นี่มีการใส่บาตรกันแบบนี้ทุกวัน

ถนนสายนี้มีวัดอยู่ติด ๆ กัน ๔ - ๕ วัด เท่านั้นยังไม่พอ ทางด้านหลังริมแม่น้ำโขงยังมีวัดข้างเคียงอยู่อีกหลายวัด บรรดาพระภิกษุสามเณรนั้นถึงเวลาก็จะเดินมารับบาตร จนกระทั่งทางราชการต้องจัดให้เป็นถนนสายวัฒนธรรม ซึ่งนักท่องเที่ยวทุกคนที่มาถึงหลวงพระบาง ก็จะต้องเข้ามาร่วมกิจกรรมตรงนี้

เมื่อถึงเวลาประมาณ ๐๕.๕๐ น. พระภิกษุสามเณรทุกวัดก็จะเคาะระฆังเป็นสัญญาณต่อกันว่าจะออกบิณฑบาตแล้ว หลังจากนั้นก็จะเดินมารับบาตรกันทีละวัด ทีละวัด ซึ่งหลายวัดก็เดินติดกัน จนถ้าหากว่าไม่สังเกตก็จะแยกไม่ออก ถ้าเป็นสามเณรตัวน้อย ๆ แล้วรูปต่อไปกลายเป็นพระ ก็แปลว่าเป็นอีกวัดหนึ่งแล้ว

การใส่บาตรที่ตรงนี้ใช้เวลาประมาณ ๔๐ นาที จากที่กระผม/อาตมภาพนับ โดยการถวายปัจจัยแก่พระภิกษุสามเณรรูปละ ๒๐ บาท ซึ่งถ้าหากว่าเป็นเงินกีบ ก็ประมาณ ๙,๐๐๐ กีบเห็นจะได้ นับไปได้ ๑๓๕ รูป โดยที่ตนเองนั้นมีธนบัตรใบละ ๒๐ บาทไทยอยู่ ๗๖ ใบ ใส่ไปเรื่อยจนกระทั่งพระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ดร. หัวเราะ บอกว่า "หลวงพ่อครับ ใส่เกินจากที่นับไว้ไปมากแล้วนะครับ" กระผม/อาตมภาพก็ได้แต่ยิ้ม เรื่องนี้เป็นสิทธิพิเศษของบุคคลที่ทำพระคาถาเงินล้านได้สำเร็จ คนอื่นเลียนแบบได้ยากมาก

เมื่อใส่บาตรจนครบถ้วนทั้ง ๑๔ วัดแล้ว ทางด้าน "ท้าวนุ" มัคคุเทศก์ของเราก็พาเดินไปยังตลาดเช้า ซึ่งมีทั้งชาวบ้านและพ่อค้าแม่ขายนำเอาสินค้าพื้นบ้านมาจำหน่ายกันมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเนื้อสัตว์อย่างปลาแม่น้ำโขง หรือว่าพืชผักต่าง ๆ ที่เก็บมาจากหัวไร่ชายนา หรือว่าในป่าในดงไปเลย

ของแปลกหลายอย่างที่พวกเราอาจจะไม่เคยเห็นก็คือไคก้อน ไคแผ่น ซึ่งเป็นตะไคร่น้ำ ประเภทที่ทางบ้านเราเรียกว่า ตะไคร่น้ำผมนางเงือก หรือที่ทางภาคเหนือของเราเรียกกันว่า เทา หรือออกตามเสียงภาษาเหนือว่า เตา นั่นเอง อีกส่วนหนึ่งที่เห็นมีมาก็คือต่อหลุม ซึ่งเขาขุดเอาตัวอ่อนมาจำหน่าย แต่ละตัวโตประมาณนิ้วชี้ผู้ใหญ่เห็นจะได้..!