[เถรี]

คราวนี้ในส่วนที่ผมนั่งพับเพียบมาตลอด ตั้งแต่อายุ ๑๖ ปี จนถึงอายุ ๖๒ ปี ก็เพราะว่าเห็นครูบาอาจารย์คือหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง ท่านตำหนิญาติโยมที่นั่งขัดสมาธิต่อหน้าท่าน แล้วก็ดุเอาแรง ๆ ด้วย ผมก็เกิดความสงสัย จนกระทั่งมาฝึกมโนมยิทธิได้ ถึงได้เข้าใจว่า เวลาพระพุทธเจ้าท่านเสด็จ เราควรจะอยู่ในท่าที่ให้ความเคารพมากที่สุด ซึ่งการนั่งพับเพียบย่อมดูว่า ให้ความเคารพมากกว่าการนั่งขัดสมาธิอยู่แล้ว

ในเมื่อกำหนดภาพพระเป็นปกติ ก็เท่ากับว่าอยู่ต่อหน้าพระพุทธเจ้าตลอดเวลา ผมก็เลยเคยชินกับการนั่งพับเพียบ ก็ไม่นึกว่านานไปจะทำให้ร่างกายชำรุดได้ขนาดนี้ ถ้าท่านทั้งหลายสังเกต จะเห็นว่าก่อน ๆ หน้านี้ บางทีผมต้องจะใช้มือดันเอวตัวเอง เพราะจะขัดไปด้านหนึ่ง พอดันเข้าที่ก็หายชั่วคราว แล้วเดี๋ยวก็เป็นอีก โดยเฉพาะเวลานั่งนาน ๆ

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าหากว่าพวกเรายังเข้าไม่ถึงการเคารพในคุณพระรัตนตรัยอย่างแท้จริง ก็จะไม่เข้าใจว่าเราต้องทรมานทรกรรมร่างกายขนาดนั้นเชียวหรือ ? ซึ่งความจริงแล้วไม่ใช่ ความเคารพความศรัทธาในพระรัตนตรัยที่ออกมาจากใจ กาย วาจา ใจ ของเราจะไม่ล่วงเกินต่อคุณพระรัตนตรัย ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง ถ้าใครทำมาถึงตรงนี้ จะเข้าใจว่าสิ่งที่ผมพูดหมายถึงอะไร พูดง่าย ๆ ก็คือ แม้แต่ชีวิตก็สละเป็นพุทธบูชา ธัมมบูชา สังฆบูชาได้ แล้วทำไมแค่นั่งพับเพียบจะทำไม่ได้ ?