[เถรี]

"แต่สมัยนี้ครูกลายเป็นเรือจ้าง ขึ้นฝั่งแล้วเขาก็ถีบหัวส่ง ขณะเดียวกันจรรยาบรรณวิชาชีพของความเป็นครูก็ลดน้อยถอยลง ไม่มีใครทุ่มเทชีวิตจิตใจให้กับลูกศิษย์เหมือนกับครูสมัยเก่าอีก ทั้ง ๆ ที่วิชาความรู้สูงขึ้นมาก

โรงเรียนอนุบาลทองผาภูมิแทบจะอยู่สุดหล้าฟ้าเขียวในความรู้สึกของคนสมัยก่อน สมัยนี้มีครู ๓๔ คน จบครุศาสตรบัณฑิตทุกคน สมัยอาตมายังเรียนหนังสืออยู่ชั้นประถม มีครู ๒ คน จบ ป.๔ เท่านั้น แล้วไปเรียนวิชาครูเพิ่มเติม ก็คือ ป.กศ. พ.ม. แล้วแต่ว่าของตนเองจะเรียนสายไหน แล้วอัตราของครูก็ไม่ได้เป็นซี ไม่ได้เป็นขั้นเงินเดือนเหมือนสมัยนี้ อัตราสมัยโน้นเป็นชั้นตรี ชั้นโท ชั้นเอก ถ้าจะเป็นครูใหญ่อย่างน้อยต้องเป็นชั้นโทถึงเป็นได้

แต่ว่าครูที่เรียนมาน้อย ต้องไปอบรมเพิ่มวุฒิ เพิ่มความถนัดในวิชาชีพของตน กลับมีใจให้กับลูกศิษย์อย่างชนิดที่รู้จักไปถึงพ่อแม่ ปู่ย่าตาทวดของลูกศิษย์ทุกคน ครูสมัยนี้จำชื่อนามสกุลลูกศิษย์ได้ ลูกศิษย์ก็คงดีใจตายชักแล้ว จึงกลายเป็นเรื่องแปลกที่ว่า ครูสมัยก่อนเรียนน้อย แต่จรรยาบรรณความเป็นครู ใจที่รักในวิชาชีพครูมีเกินร้อย สมัยนี้ครูเรียนสูง จบปริญญาตรี ปริญญาโท ปริญญาเอก แต่จรรยาบรรณวิชาชีพต่าง ๆ สู้ครูสมัยก่อนไม่ได้เลยแม้แต่ส่วนเสี้ยวเดียว"