[เถรี]

กระผม/อาตมภาพไม่ได้ต้องการให้ทุกคนมากตัญญูอยู่แล้ว แต่ว่าคิดถึงสถานที่ คือวัดวาอารามของเราก่อนได้ไหม ? แค่ช่วยกิจการงานของวัดก่อนแล้วค่อยไป ก็คงจะไม่ช้าจนเกินไปนัก แต่กระผม/อาตมภาพก็ไม่ได้บังคับอะไร ถ้าหากว่าคิดไม่เป็น กำลังใจคิดจะลาไปในช่วงแบบนี้ก็ตามใจ ไปตามสิทธิ์ของคุณ แต่ว่าถึงเวลาแล้วก็พิจารณาด้วยว่า ถ้าเราเอาแต่ตัวเองแบบนี้ โอกาสที่เราจะขัดเกลา กาย วาจา ใจ ของตนเองให้ดีขึ้นก็เป็นไปได้ยาก

สมัยก่อนกระผม/อาตมภาพก็ไม่เห็นด้วยกับเรื่องของการที่พระเอางานทางด้านคันถธุระ คือศึกษาเล่าเรียนตลอดจนกระทั่งทำงานทำการเพื่อส่วนรวม เพราะตั้งใจเอาแต่ด้านวิปัสสนาธุระ ก็คือตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติเพื่อมรรคเพื่อผลอย่างเดียว แต่ปรากฏว่าคิดผิดไปถนัดใจ เพราะว่าการปฏิบัติแบบนั้น เราไม่มีเครื่องทดสอบอะไรเลย ได้แค่นั่งเงียบ ๆ อยู่อย่างเดียว

แต่การศึกษาเล่าเรียน ตลอดจนกระทั่งการทำงานอื่น ๆ จะมีแรงกระทบอยู่เสมอ ถ้าเราปล่อยได้วางได้ ก็มีโอกาสเข้าถึงมรรคถึงผลได้ง่ายกว่า แล้วในสิ่งที่มาทดสอบนั้น ถ้าเราผ่านแล้วเขาจะไม่มาแบบเดิมอีก ก็ต้องหาแง่หามุมใหม่ที่เรายังไม่รู้เท่าทันมาใช้ทดสอบเราต่อไป

ดังนั้น..การที่เรานั่งแล้วบอกว่าจิตใจสงบ แต่พอกระทบแล้วก็พังไม่เป็นท่า เทียบกับท่านที่ตั้งสติไว้กับงานการหรือการศึกษาตรงหน้า แรงกระทบเข้ามา สามารถจัดการได้ ไม่ต้องคิดมากก็รู้ว่าใครจะประสบความสำเร็จมากกว่ากัน ก็ต้องแล้วแต่ท่านแต่ละรูปแต่ละคนว่ามีกำลังใจแบบไหน หรือว่ามีแนวคิดอย่างไร ในฐานะครูบาอาจารย์ กระผม/อาตมภาพก็มีหน้าที่แค่ชี้ทางออกบอกทางถูกให้ ส่วนท่านทั้งหลายจะเดินตามหรือไม่เดินตาม ก็แล้วแต่พวกท่านจะไปพิจารณากันเอง

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันจันทร์ที่ ๑๔ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)