[เถรี]

ในเรื่องของพระคาถาต่าง ๆ นั้นเป็นบาท คือพื้นฐานของการฝึกอภิญญา ท่านใดที่ทำพระคาถาบทใดบทหนึ่งขึ้นแล้ว ขอให้จดจำไว้ว่าเราวางกำลังใจแบบใด ถ้าสามารถจดจำได้ วางกำลังใจได้ถูก พระคาถาทุกบทก็จะให้ผลได้เช่นเดียวกัน

ดังนั้น..ในส่วนของการฝึกหัดอภิญญา ซึ่งเป็นลำดับที่สูงกว่านั้น ก็จะทำให้ท่านทั้งหลายมีพื้นฐานที่แข็งแกร่ง หนักแน่น จากการฝึกพระคาถามาก่อน ทำให้สามารถฝึกอภิญญาสมาบัติได้ง่ายขึ้น เพราะว่าคุ้นชินกับการภาวนามาแล้ว

เพียงแต่ว่าท่านทั้งหลายอย่าทำตัวเป็นคนขี้สงสัย สิ่งนั้นเรียกว่าอะไร ? สิ่งนี้คืออะไร ? นั่นไม่ได้สำคัญเท่ากับว่าท่านทำได้หรือไม่ ? ไม่เช่นนั้นแล้วท่านมัวแต่ไปสงสัยอยู่ แบบเดียวกับนักวิชาการบางท่านที่สงสัยว่า อารมณ์ใจในลักษณะแบบนี้ ตรงกับการปฏิบัติตรงไหน ? หรือว่าจุดไหน ? แล้วก็เที่ยวไปค้นคว้า โดยที่ไม่ยอมปฏิบัติเอง โอกาสที่จะรับรู้อย่างแท้จริงก็ไม่มี

เหมือนอย่างกับว่ามีอาหารสำเร็จรูปอยู่ตรงหน้า ใส่จานเตรียมไว้แล้ว เรามีหน้าที่แค่ตักใส่ปากเท่านั้น แต่เรามัวแต่ไปวิจัยค้นคว้าว่าอาหารจานนั้นมีส่วนประกอบอะไร ? มีวิธีทำอย่างไร ? แต่ละขั้นตอนเรียกว่าอะไร ? แบบนั้นแล้วเมื่อไรท่านถึงจะมีโอกาสได้กินอาหารนั้นให้เป็นประโยชน์แก่ตัวเอง

ท่านทั้งหลายจึงควรที่จะตระหนักว่า การที่เราลงมือปฏิบัติ ถ้าหากว่าทำอย่างจริงจังสม่ำเสมอแล้ว แทบจะได้รับคำตอบในสิ่งที่สงสัยเกือบทั้งหมด ยกเว้นแค่ในส่วนของการยกอารมณ์ขึ้นสู่ความเป็นพระอริยเจ้า ซึ่งจะต้องมีครูบาอาจารย์คอยแนะนำ คอยบอกกล่าวอย่างใกล้ชิด ไม่เช่นนั้นแล้วโอกาสที่จะทำได้ตรง ได้ถูกต้อง ไม่ผิดพลาด ก็มีโอกาสน้อยลง อาจจะต้องเสียเวลาไปมากมายหลายปีก็เป็นได้

ปัญหาต่าง ๆ ในการปฏิบัติธรรมนั้น ถ้าท่านทั้งหลายทุ่มเทเวลาให้กับการภาวนาอย่างแท้จริง ไม่เสียเวลาไปสงสัยสิ่งต่าง ๆ เหล่านั้น เราย่อมได้รับคำตอบไปในตัว ถึงเวลาทำไปถึงก็จะรู้เองว่า อารมณ์ใจนี้คืออะไรอย่างที่ตำราได้กล่าวถึงเอาไว้