[เถรี]

ถาม : คุณพ่อเป็นคนขี้โมโห ทั้งที่ปฏิบัติธรรมแต่คงหนักไปทางสมถะ หนูเป็นลูกจะไปบอกพ่อก็เป็นเรื่องมิบังควร จะเป็นการสอนผู้ใหญ่เอา พ่อขี้โมโหจนเป็นโรคหัวใจต้องผ่าตัด หลังผ่าตัดเคยพาไปหาหลวงปู่บุญส่ง ท่านก็เทศน์ว่าที่พ่อเป็นแบบนี้เพราะอารมณ์ร้อนแต่เล็ก ตอนเด็กร่างกายยังรับไหว แต่นานไปร่างกายรับไม่ไหว เลยสะเทือนเป็นโรคหัวใจ ความดันสูงแบบที่เป็นอยู่ แต่พ่อกลับไม่ได้ยินที่ท่านเทศน์เลย ทั้งที่เจาะจงมาที่พ่อ ประกอบกับพ่อไม่ใช่คนยอมรับว่าตัวเองขี้โมโห พยายามจะแซวเพื่อเตือนพ่อก็เห็นว่าจะไม่ค่อยเป็นผล

บางทีหนูก็ว่าตัวเองคิดมากไป ควรจะปล่อยวาง เพราะพ่อก็มีกรรมเป็นของตัวเอง ขนาดตัวเองเรายังเอาไม่รอดเลยบางที ส่วนหน้าที่ลูก เราเป็นลูกปฏิบัติความดีไปอย่างไรก็ถึงพ่อ แต่ก็อดคิดไม่ได้ที่จะปล่อยให้พ่อเป็นแบบนี้ จู่ ๆ วันหนึ่งถ้าหากพ่ออารมณ์เสียตายขึ้นไป โดยที่หนูไม่พยายามอะไรเลย หนูก็คงมาเสียใจภายหลัง จึงอยากขอคำแนะนำจากหลวงพ่อว่าหนูควรวางอารมณ์อย่างไรและจะช่วยพ่อได้อย่างไรบ้างเจ้าคะ ?

ตอบ : กมฺมํ สตฺเต วิภชฺชติ กรรมย่อมเป็นเครื่องจำแนกสัตว์ ช่วยไม่ไหวก็ต้องปล่อยวาง