[เถรี]

ประการต่อไป ในเรื่องของการจับสัตว์ทั้งหลายเหล่านี้นั้น ที่อาตมภาพสามารถทำได้ ขณะที่หลายท่านทำไม่ได้ต้องบอกว่าเกิดจากสาเหตุหลายประการด้วยกัน

ประการแรกก็คือ มั่นใจว่าตนเองรับยันต์เกราะเพชรมาแล้ว และทดสอบกับงูพิษหลายชนิดมาแล้วว่า โดนกัดแล้วไม่เป็นอะไรจริง ๆ คำว่า "ไม่เป็นอะไร" ในที่นี้ ไม่ได้หมายความว่าไม่เจ็บ...เจ็บปวดเป็นปกติ ปวดชนิดหูดับ..! ใครที่เคยโดนตะขาบกัดปวดขนาดไหน ? โดนแมงป่องต่อยปวดขนาดไหน ? ถ้าโดนงูพิษกัดก็คูณสิบเข้าไปได้เลย..! เพราะว่างูมีพิษมากกว่า ตรงจุดนี้ทำให้เกิดความมั่นใจว่า มีของดีคุ้มตัวได้ ถึงโดนกัดก็ไม่ตาย..!!

ประการที่สองก็คือ ด้วยความที่แผ่เมตตาเป็นปกติ มั่นใจว่าสัตว์ทั้งหลายเหล่านี้สามารถรับกระแสนี้ได้ เมื่อเขารับรู้ถึงกระแสนี้ว่าเราไม่มีอันตราย ในความรู้สึกของเขา ก็เหมือนกับกำลังเลื้อยผ่านต้นไม้ ผ่านก้อนหินอะไรตามปกติ

ดังที่ท่านทั้งหลายเห็นแล้วว่า พองูเลื้อยขึ้นแขน ขึ้นหัว ขึ้นหู เขาก็เลื้อยเหมือนกับเลื้อยขึ้นต้นไม้ เพียงแต่พวกเราทำใจกันไม่ได้ พระเณรหลายรูปสยองขวัญแทน ถึงขนาดอุทานก็มี ประเภทใจเต้นระทึกจะหลุดจากอกก็มี ถ้าลักษณะอย่างนั้นไปลองจับงูพิษก็ตายเปล่า..! ยิ่งถ้าไปจินตนาการเพิ่มว่างูจงอางกัด มีเวลาประมาณ ๑๐ นาที ถ้ารักษาไม่ทัน...ตายแน่..! ก็ยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ ก็เลยมาเข้ากับสาเหตุสุดท้าย ก็คือ กระผม/อาตมภาพ เลิกกลัวตายมาหลายปีแล้ว

สมัยที่อยู่วัดท่าซุง อาตมภาพพยายามพิจารณาว่า ความกลัวเกิดจากอะไร ? พิจารณาอยู่เป็นปี ๆ ท้ายสุดสรุปได้ว่า ความกลัวทั้งหมดเกิดจากความกลัวตายเท่านั้น

กลัวเสือกัด เสือกัดแล้วเป็นอย่างไร ? ตาย
กลัวงูกัด งูกัดแล้วเป็นอย่างไร ? ตาย
กลัวผีหลอก เดี๋ยวผีมาบีบคอเรา ? ตาย
กลัวจิ้งจก จิ้งจกกระโดดใส่ ขยะแขยงจนขาดใจตาย
สรุปแล้วทุกอย่างลงตรงตายทั้งหมด