[เถรี]

เรื่องพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นปัญหาใหญ่ ที่บรรดาบุคลากรทางการแพทย์ ตลอดจนกระทั่งเจ้าของพื้นที่จะต้องนำมาแก้ไข แล้วส่วนที่สร้างปัญหามากที่สุด คือประชาชนในพื้นที่ ซึ่งกลายเป็นว่ารังเกียจผู้ติดเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ แม้ว่าบุคคลนั้นจะเป็นญาติพี่น้องของตนเอง ความรังเกียจนั้นบางทีเกิดจากการเสพข่าวมากเกินไป จนเกิดอาการที่เรียกตามภาษาชาวบ้านว่า "ประสาทแดก..!"

เรื่องของเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ จะว่าไปแล้ว ตากแดดมากหน่อย เชื้อก็ตายแล้ว ใส่หน้ากากเว้นระยะสัก ๒ เมตรก็หมดสิทธิ์แล้วเกือบ ๑๐๐ เปอร์เซ็นต์ แต่นี่พอถึงเวลาจะจัดตั้งศูนย์พักคอย หรือว่าโรงพยาบาลสนามในพื้นที่ ท่านทั้งหลายก็ประท้วง ไม่ยอมให้จัดตั้ง ถามจริง ๆ ว่า ถ้าหากว่าเป็นญาติพี่น้องของท่านป่วย แล้วจะเอาที่ไหนรักษา ? ถ้าไม่ยอมให้จัดตั้ง

การกลัวเป็นสิ่งที่ดี เราจะได้ไม่ประมาท รู้จักระมัดระวัง แต่การกลัวจนขาดสติ ไม่ได้ไตร่ตรองว่าความเป็นจริงเป็นอย่างไร ต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่น่าสงสาร อย่างที่โบราณเขาบอกว่า "คนขลาดตายหลายครั้ง คนกล้าตายครั้งเดียว" ก็คือคนขี้ขลาดเจออะไรก็กลัวไปหมด กลัวในลักษณะที่ตายทั้งเป็น ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ก็เลยทุกข์ทรมานด้วยการตายหลายครั้ง แต่คนกล้า..ถ้าไม่ประมาทก็คือตายครั้งเดียว

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ถ้าหากว่าเราอยู่ในฐานะที่ไม่สามารถจะช่วยเหลือผู้อื่นที่เป็นคนไข้ได้ ก็ขอให้ความร่วมมือเพื่อที่ให้มีศูนย์พักคอย หรือโรงพยาบาลสนามขึ้นในแต่ละตำบล อย่างน้อย ๆ ก็จะได้รองรับพรรคพวกเพื่อนฝูง หรือญาติพี่น้องในบ้านเดียวกันกับเรา ไม่เช่นนั้นแล้วเขาทั้งหลายเหล่านั้นก็ไม่รู้ว่าจะไปรักษาตัวที่ไหน