[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เขาเปรียบเด็ก ๆ ว่าเหมือนกับผ้าขาว แต้มสีอะไรลงไปก็เป็นสีนั้น ก็เลยมีการขัดเกลากันตั้งแต่เด็ก ๆ โดยมีคำพังเพยว่า ไม้อ่อนดัดง่าย แต่ในส่วนนี้ก็ต้องบอกว่า คนเป็นพ่อเป็นแม่มักจะสอนไม่ได้เพราะความรักลูก ต้องส่งไปให้คนอื่นจัดการ ถ้าสมัยก่อนก็ส่งไปอยู่กับหลวงปู่หลวงพ่อที่วัด โดนไม้เรียวจนก้นลาย สมัยนี้พ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลา ก็ส่งเข้าศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก ส่งเข้าโรงเรียนอนุบาล ส่งเข้าโรงเรียนประจำ ยิ่งไปกันใหญ่เลย

ในส่วนนี้ก็ต้องบอกว่า สังคมเปลี่ยนไป ความใกล้ชิดในครอบครัวมีน้อยลง ยังดีว่าทางบ้านเรายังมีความกตัญญู มีการปฏิบัติต่อบิดามารดาที่ดี ถ้าเป็นต่างประเทศ ถึงเวลาก็ไล่คนแก่ไปอยู่บ้านพักคนชรา เป็นอะไรที่น่าสงสารมาก

เด็กไทยเวลาไปอยู่ต่างประเทศ ฝรั่งมักจะรักมาก เพราะว่าเคยชินกับการดูแลคนแก่ บางคนไปทำงานในร้านอาหาร เห็นฝรั่งแก่ ๆ มากินอาหาร ก็ช่วยเหลือทุกอย่าง ปรากฏว่าได้ทิปมาทีมากจนตกใจ เขาให้เยอะมาก นี่คือขนบธรรมเนียมประเพณีของเราที่อบรมกันมา ให้ความเคารพคนแก่ ช่วยเหลือดูแลคนแก่ อยู่ในลักษณะของบุคลากรที่มีประสบการณ์ มีความรู้ ควรแก่การเคารพทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิ ส่วนของฝรั่งเขาไม่มี เป็นที่น่าเสียดายมาก"