[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๒ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ พวกเราก็ได้ภาวนาพระคาถาเงินล้าน ๑๐๘ จบ ส่งท้ายการบวชเนกขัมมะปฏิบัติธรรมรุ่นที่ ๑/๒๕๖๖ ไปแล้ว

ปรากฏว่าเมื่อเช้านี้ช่วงบิณฑบาต กระผม/อาตมภาพเห็นว่าชาวทองผาภูมิของเราแพ้นักท่องเที่ยวอย่างราบคาบ..! ไม่ว่าจะตลาดชุมชนวัดท่าขนุน ตลาดริมแควเมืองท่าขนุน กระทั่งตลาดคนนั่งยองทองผาภูมิ ไม่มีอะไรให้นักท่องเที่ยวซื้อเลย หมดเกลี้ยงทุกอย่าง..!

ถ้าถามว่าประสบความสำเร็จหรือไม่ ? การขายสินค้าได้หมดถือว่าประสบความสำเร็จ แต่การที่ไม่สามารถจะยืนระยะอยู่ได้จนกว่านักท่องเที่ยวจะหมด ถือว่าไม่ประสบความสำเร็จอย่างแรง แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นวิสัยของพ่อค้าแม่ค้า ก็คือว่ากลัวที่จะมีของเหลือ จึงไม่ได้คิดที่จะทำเผื่อไว้ ทำให้นักท่องเที่ยววันนี้ไม่มีอะไรให้ซื้อหา นอกจากเดินถ่ายรูปสถานที่กันเท่านั้น..!

นิสัยคนทองผาภูมิ ไม่ทราบเหมือนกันว่าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ยุคไหนสมัยไหน ปี ๒๕๓๖ กระผม/อาตมภาพสร้างสำนักสงฆ์เกาะพระฤๅษี เมื่อมีโรงครัว ก็ไปซื้อหาข้าวของเพื่อที่จะใช้ในโรงครัว สั่งช้อนสเตนเลสไป ๑๐๐ โหล จานเมลามีน ๑๒๐ ใบ ปรากฏว่าเขาหาช้อนสเตนเลสให้ได้แค่ ๓ ห่อหรือ ๓ แพ็คเล็ก ๆ แล้วก็จานเมลามีน ๘ ใบ เขาบอกว่าถ้าต้องการต้องสั่งล่วงหน้า จะวิ่งรถไปเอาในเมืองมาให้

ถามว่าทำไมถึงไม่สั่งของมาตุนไว้บ้าง ? เวลาลูกค้าต้องการมากจะได้ไม่ต้องเสียเวลารอ เขาพูดเห็นภาพชัดเจน บอกว่า "เดี๋ยวเงินจมหมด..!" ก็คือซื้อมาก็ไม่รู้ว่าจะมีคนซื้อต่อหรือเปล่า ? ถ้าขายไม่ได้เงินก็จมไปในนั้น จะว่าคนทองผาภูมิเป็นคนรอบคอบก็ใช่ แต่ว่านิสัยของกระผม/อาตมภาพนั้นขี้เกียจรอ

เคยไปสั่งกระเบื้องมุงหลังคา ขนาด ๑.๒๐ เมตรอย่างหนา ๒๐๐ แผ่น รออยู่อาทิตย์หนึ่งไม่ได้ของ เพราะไม่มีของอยู่ในร้าน แล้วถามว่าทำไมไม่วิ่งลงไปเอาในเมืองเลย ? เขาต้องรอให้มีรถที่ขนพืชผลการเกษตรลงไป อย่างเช่นพวกข้าวโพดหรือว่ามันสำปะหลัง แล้วขากลับก็ฝากซื้อของกลับขึ้นมา จะได้ไม่ต้องวิ่งรถเปล่ากลับ ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี