[เถรี]

การช่วยเด็กนั้น ผมช่วยเด็กดีนะครับ ระดับประถมและมัธยม ผมกำหนดไว้เลยว่าต้องมีความประพฤติดี ต้องเรียนดี และมีฐานะยากจน ข้อสุดท้ายไม่ต้องมีก็ได้ครับ จนทุกบ้านเลย..! แต่ถ้าหากว่าเป็นระดับปริญญาตรี ผมให้เด็กเก่งครับ ก็คือให้เด็กมาสอบชิงทุนกัน ปริญญาตรีนี่ผมให้เด็กเก่ง ต้องให้เขาสอบแข่งกัน ถ้าหากว่าสอบชิงทุนของผมได้ ผมมอบให้ปีละ ๓๐,๐๐๐ บาท ถ้าหลักสูตร ๔ ปีก็ให้ปีละ ๓๐,๐๐๐ บาทจนครบ ๔ ปี ถ้าหลักสูตร ๕ ปี ก็ให้ปีละ ๓๐,๐๐๐ บาทไปจนครบ ๕ ปี แปลว่าสอบครั้งเดียว ได้ทุนตลอดจนกว่าจะเรียนจบ

เหตุที่ต้องให้เด็กเก่ง เพราะว่าเด็กเก่งโอกาสเรียนจบมีสูงกว่าครับ แล้วผมเองก็ไม่ได้ตั้งกฎเกณฑ์กติกานะครับ ว่าต้องกลับมาทำงานให้กับท้องถิ่น ต้องกลับมาพัฒนาบ้านเรา ไม่มีครับ แล้วแต่ใจเขาเลย แต่ส่วนใหญ่แล้วคนเราจะรักบ้านเกิดครับ ท้ายสุดก็จะขอย้ายกลับมาเอง

ในส่วนของผู้ใหญ่นี่ ผมช่วยในเรื่องของการทำมาหากินครับ ท่านทั้งหลายลองดูสิครับว่ารอบ ๆ บ้านเรามีอะไรดีบ้าง ? ของผมมีอะไร ? มีกรองแฝก มีสานเสื่อลำแพน มีจักสาน กระบุง ตะกร้า มีทอผ้า มีทำอาหารพื้นบ้าน เรื่องพวกนี้จริง ๆ แล้วถ้าหากว่าเรารวบรวมเอาไว้ จะขายได้ทั้งหมดนะครับ

โดยเฉพาะสนับสนุนให้เขาทั้งหลายได้ทำ แล้วต้องมีตลาด เรารู้จักใครที่เขาต้องการของพวกนี้ หรือสนับสนุนให้เขาจำหน่ายได้ ไม่อย่างนั้นเขาไม่ทำหรอกครับ เขาทำแล้วเขาต้องขายได้ ในเรื่องของอาชีพ ถ้าเราสนับสนุนผู้ใหญ่ให้มีอาชีพ มีเงินมีทอง อยู่ดีกินดีขึ้นมา เขาจะเข้าวัดเองครับ ผู้ใหญ่เราจะไปแก้ปัญหาตั้งแต่พื้นฐานไม่ได้ครับ แต่เด็กเราเริ่มจากพื้นฐานได้

ดังนั้น..ผมถึงได้บอกว่า ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายยืนจนมั่นคงแล้ว จะช่วยเหลือญาติโยม ไม่ต้องช่วยขนาดผมนะครับ ช่วยปีละทุนสองทุนก็ได้ เราจะให้สัก ๕๐๐ บาท สัก ๑,๐๐๐ บาทก็ได้ เด็ก ๆ จะมีกำลังใจมากครับ ผมเองบอกได้เลยว่า ที่ผมเรียนมาจนทุกวันนี้ได้ ผมรอดมาได้ด้วยทุนการศึกษาครับ แล้วทุนการศึกษาสมัยโน้น..เจ้าประคุณรุนช่องเถอะ.. ก่อนปี ๒๕๒๐ ทั้งอำเภอมีทุนเดียว ๖๐๐ บาท ผมต้องไปสอบชิงทุนกับเขาทุกปี ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีเงินเรียนครับ บังเอิญว่าผมค่อนข้างเรียนเก่ง ก็เลยชิงทุนได้ คนอื่นก็ต้องผิดหวังไป

ในส่วนที่เราให้นี่ จะให้มากให้น้อยไม่ว่ากันครับ กติกาของคณะสงฆ์เราบอกไว้แล้วว่าทุนละ ๓๐๐ - ๕๐๐ บาทก็ได้ เด็กที่ได้รับจะดีใจครับ ดีใจว่าสิ่งที่เขาอุตส่าห์อดทนเรียนมา ช่วยให้เขาได้รางวัล มีกำลังใจที่จะเรียนต่อ แล้วบางที ๓๐๐ - ๕๐๐ บาทที่เราให้ไป เป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิตเขาได้พอดีครับ