[เถรี]

ไปที่ประเทศปากีสถาน มีญาติโยมในคณะปรารภว่าอยากเห็นหิมะ "นั่นมันหน้าร้อนนะแม่คุณ..!" แต่ปรากฏว่าเขาจัดให้ พายุหิมะมาเสียมืดฟ้ามัวดิน กระผม/อาตมภาพรำคาญมาก ต้องเอาจีวรพันหัวไว้ เพราะว่าเวลาลมพัดแล้วหิมะเข้าหู..!

ไปยุโรป ขึ้นไปยอดเขาทิตลิส มีถ้ำน้ำแข็งพันปีอยู่ที่นั่น ปรากฏว่าไปถึงหิมะท่วมเลย ไกด์บอกว่าเป็นครั้งแรกในรอบ ๓๐ ปีที่หิมะตกหน้าร้อน กระผม/อาตมภาพเช็คเวลาย้อนหลังไป ๓๐ ปีที่แล้ว หลวงพ่อฤๅษีฯ ไปที่นั่น หิมะตกหน้าร้อนเหมือนกัน เพราะฉะนั้น..ไปไหนก็ไปทำเขา "เสียของ" หมด บรรยากาศไม่ค่อยจะเป็นไปตามปกติ

แต่ว่าเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ไม่ใช่ความสามารถของกระผม/อาตมภาพ แต่ว่าเป็นสิ่งที่ท่านทั้งหลายได้ช่วยกันอนุเคราะห์สงเคราะห์อำนวยความสะดวกให้ ก็ต้องเจริญพรขอบคุณ ขอบใจ และอุทิศส่วนกุศลให้ทุกครั้งไป

แต่คราวนี้ที่เล่าให้ฟังก็คือว่าคนลาวที่มาพบ เขาเหมือนกับคนหิวข้าว เจอร้านอาหารถูกใจก็จะต้องกินให้ได้ พยายามตะเกียกตะกายไล่ตาม กี่เมืองก็จะไป เพราะว่าพระอาจารย์มาถึงบ้านเขาแล้ว

ส่วนพวกเราต้องบอกว่าจัดปฏิบัติธรรมรุ่นหนึ่งก็โผล่หน้ามาครั้งหนึ่ง แล้วเวลาที่เหลือทำอะไรกันอยู่จ๊ะ ? กลัวกิเลสจะเศร้าหมอง เดี๋ยวจะฆ่ามันตาย เราเป็นคนมีเมตตา ไม่กล้าฆ่ากิเลส..ใช่ไหม ? ฆ่ากิเลสนี่ไม่บาปหรอก มีแต่ความดีล้วน ๆ

พระพุทธเจ้าตรัสว่า โกธํ ฆตฺวา สุขํ เสติ การฆ่าความโกรธ ได้ชื่อว่าเป็นสุข ความโกรธก็คือโทสะ กิเลสใหญ่เลย ฉะนั้น..มีโอกาสแล้ว อย่าได้ปล่อยผ่านไป ชีวิตของเราเป็นของน้อย ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงไปเมื่อไร

กระผม/อาตมภาพเองไปเมืองลาว แม้ตั้งใจไปใช้หนี้เขาก็ยังพลาด ไม่รู้ว่าสติขาดตอนไหน ตกเรือลงไป คางฟาดกับบันได จ่ายเลือดคืนเขาไปหลายหยด ทุกวันนี้ยังหน้าบวม คางโย้อยู่เลย นั่นแปลว่าอันตรายถึงแก่ชีวิตสามารถมาถึงเราได้ตลอดเวลา ถ้าเรายังเป็นผู้ประมาทอยู่ เราก็จะเอาตัวไม่รอด