[เถรี]

ในเรื่องของไม้เท้านั้น กระผม/อาตมภาพพยายามที่จะเลี่ยงมาตลอด เลี่ยงมานานมากตั้งแต่ต้น ก็คือบรรดาลูกศิษย์ของหลวงพ่อวัดท่าซุง ซึ่งออกไปปฏิบัติหน้าที่ของตนตามแหล่งต่าง ๆ ของประเทศไทย ก็มักจะมีสัญลักษณ์ของพระเดชพระคุณหลวงพ่อวัดท่าซุงติดไปด้วย อย่างเช่นว่าบางท่านก็ฉันหมาก บางท่านก็เป่ายานัตถุ์ เป็นต้น

ครั้งหนึ่ง..กระผม/อาตมภาพเดินทางเข้ากรุงเทพฯ ซึ่งตอนนั้นเพิ่งจะไปอยู่ที่เกาะพระฤๅษีได้ไม่นาน ไม่มีรถยนต์ส่วนตัว อาศัยเดินทางด้วยรถสองแถวบ้าง รถเมล์บ้าง รถทัวร์บ้าง

วันนั้นนั่งรถทัวร์อยู่ กำลังกำหนดใจภาวนา ได้ยินเสียงเป่ายานัตถุ์ดังปื้ดอยู่ข้างหู กลิ่นยานัตถุ์ฟุ้งตลบอบอวล เกิดความรู้สึกอยากยานัตถุ์จนน้ำลายยืด ทำให้ตกใจมาก จนต้องรีบกราบเรียนบอกกับหลวงพ่อท่านว่า "ไม่เอานะครับ หมากก็ไม่เอา แว่นตาก็ไม่เอา ยานัตถุ์ก็ไม่เอา"

พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านถามกลับมาว่า "แล้วไม้เท้าจะเอาไหม ?" กระผม/อาตมภาพต้องหุบปากเงียบ เพราะตอนนั้นบอกว่าเอาหรือไม่เอา ก็โดนฟาดกบาลอย่างแน่นอน จึงขอหุบปากไว้เพื่อความปลอดภัยจะดีกว่า..!

แล้วจากความตั้งใจส่วนตัวนั้น ได้ตั้งใจว่าจะใส่แว่นก็ต่อเมื่ออายุ ๔๘ ปีไปแล้ว แต่ปรากฏว่าเมื่อถึงอายุ ๔๖ ก็ต้องอ่านหนังสือด้วยการยืดจนสุดแขน แล้วจากการที่เป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือมาก กว่าจะจบแต่ละเล่มทำให้เมื่อยมือสุด ๆ จึงต้องกัดฟันไปหาหมอเพื่อตัดแว่น

เป็นระยะเวลาหลังจากที่กราบเรียนท่านว่าไม่เอาแว่น น่าจะนานถึงประมาณ ๑๐ กว่าปีด้วยกัน ทันทีที่รับแว่นมาใส่เข้าไป เสียงหลวงพ่อท่านหัวเราะ "หึ..หึ" ข้างหู บอกว่า "คราวนี้แกรู้แล้วใช่ไหม..ว่าข้าอยากได้นักนี่..ไอ้แว่นแบบนี้..!" แล้วท่านก็พูดต่อไปว่า "สังขารมีความเสื่อมเป็นธรรมดา อะไรที่จำเป็นก็ต้องใช้ ไม่ใช่ปฏิเสธไปเสียหมด ถ้าแบบนั้นก็นับว่าโง่มาก..!"