[เถรี]

ดังนั้น...หลายท่านอาจจะสงสัยว่ากระผม/อาตมภาพเองป่วยจะตายแหล่ไม่ตายแหล่เพราะมาลาเรียเรื้อรัง แต่ดูสุขภาพแข็งแรงมาก ส่วนหนึ่งก็มาจากการประมาณในการกิน เพราะว่าการกินนั้นมีทั้งประโยชน์และโทษ ถ้าหากว่าพอเหมาะพอดีก็เป็นประโยชน์ เกินไปเมื่อไรก็จะเป็นโทษ

ผลตรวจเขาบอกว่า สภาพร่างกายของกระผม/อาตมภาพเหมือนคนอายุแค่ ๓๐ โดยเฉพาะเบาหวานเป็นศูนย์ ก็ไม่ได้เกิดจากอะไรเลย นอกจากหลังเพลไปแล้ว กระผม/อาตมภาพไม่ยุ่งกับพวกปานะต่าง ๆ เลย มีแต่น้ำร้อน ซึ่งหลังจากที่ท่านอาจารย์บ๊ะ (พระอาจารย์ศิริชัย ชยธมฺโม) แนะนำให้ฉันน้ำชา ก็กลายเป็นน้ำชา ซึ่งก็ไม่ได้มีอะไรนอกเหนือไปจากน้ำ ดังนั้น..ในเรื่องของน้ำตาลในเลือดจึงไม่ต้องเสียเวลามาระมัดระวัง เพราะว่ามีแต่ไม่พอจะใช้งาน ไม่ใช่มีมากเกินไปจนกลายเป็นเบาหวาน

โดยเฉพาะในเรื่องของน้ำตาล เรื่องของหวาน ที่กระผม/อาตมภาพเตือนพระภิกษุสามเณรของเราบ่อยมากว่า ถ้าหากว่าน้ำตาลเข้าไปก็จะไปเพิ่มความดันเลือด พอเพิ่มความดันเลือดก็เพิ่มความคึกให้กับเราด้วย เพราะฉะนั้น..ใครก็ตามที่จะฉันของหวานหลังเพลไปแล้ว ก็ขอให้รู้ด้วยว่าไอ้ที่ตัวเองลำบาก ทุกข์ทรมานอยู่ทุกวันจากกามราคะกำเริบ เกิดจากการที่เราฉันไม่บันยะบันยังเอง ถ้ารู้จักลดลง ก็ลำบากน้อยหน่อย

เรื่องพวกนี้อยู่ที่พวกเราจะเลือกปฏิบัติกันเอง จะยอมตามใจปากแล้วไปเดือดร้อนในเรื่องของการปฏิบัติธรรม หรือว่าจะยอมต่อต้านความอยาก แล้วก็ลำบากน้อยหน่อยในช่วงปฏิบัติธรรมก็เท่านั้นเอง

แล้วอีกอย่าง เมื่อความดันเลือดสูงขึ้น เราก็จะหงุดหงิดมาก จะกลายเป็นคนคิดบวก..! ก็คือเรื่องอะไรเกิดขึ้น กูพร้อมบวกอยู่ตลอดเวลา กลายเป็นคนใจร้อนใจเร็ว เรื่องพวกนี้ยังไม่มีผลวิจัยรองรับ ถ้าหากว่ามีเวลา กระผม/อาตมภาพจะทำให้ดูเอง เสียดายว่าเวลาไม่มี แต่เพียงแต่ว่าการที่สังเกตตัวเองมาตลอดระยะเวลาการปฏิบัติธรรมมา ๔๐ กว่าปี ทำให้สามารถสรุปได้เลยว่าผลเกิดเป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้น..การที่บางท่านสติแตก สมาธิแตก กรรมฐานแตก จิตตก ส่วนหนึ่งก็เกิดจากเรื่องการกินของหวานมากนี้เอง