[เถรี]

แต่ว่าในยุคนี้สมัยนี้ การปฏิบัติตนของพระภิกษุและผู้หญิงนั้น ก็ปราศจากสิ่งที่เรียกว่า "จารีตประเพณี" มากีดขวางเอาไว้ ถ้าเป็นสมัยก่อนนั้น แม้แต่การพบเพศตรงข้ามก็เป็นไปได้ยากอย่างยิ่ง เพราะว่ามี พ่อแม่ ปู่ย่า ตาทวด คอยควบคุมอย่างเข้มงวด ไม่ให้เสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูลของตน

แต่สมัยนี้นั้น บรรดาลูก ๆ ของตนเองก็มักจะเป็นผู้ที่ประท้วง แล้วขณะเดียวกันก็ทำในสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นเอง ไม่ฟังบุคคลที่เป็นพ่อแม่และญาติผู้ใหญ่ จึงทำให้เกิดความเสียหายได้ง่ายมาก โดยเฉพาะการแต่งตัวที่ไม่เหมาะสมไปในวัดในวาต่าง ๆ เป็นต้น

อีกประการหนึ่งที่จะสร้างความเสียหายให้ก็คือสตางค์ พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุงได้สอนพวกกระผม/อาตมภาพที่บวชอยู่กับท่านว่า "พระของเรามีราคาแค่ ๙๙ สตางค์ ถ้าหากว่าถึงบาทเมื่อไร อาจจะต้องอาบัติปาราชิก ขาดจากความเป็นพระไปเลย"

ดังนั้น...ท่านจึงให้กระผม/อาตมภาพปฏิญาณตนตั้งแต่วันแรกที่บวชว่า "เราจะรับเงินรับทองที่ผู้มีจิตศรัทธาถวาย แต่จะไม่นำมาเป็นของส่วนตัว จะใช้เฉพาะในส่วนที่สมควรแก่สมณสารูปเท่านั้น ส่วนที่เหลือจะผลักเข้าในกองบุญการกุศล เพื่อเพิ่มอานิสงส์ให้แก่ผู้ถวาย"

คำว่า ใช้สมควรแก่สมณสารูปนั้น เมื่อกระผม/อาตมภาพได้กราบเรียนสอบถามแล้ว พระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านกล่าวว่า ใช้เป็นค่ารถ ใช้เป็นค่าอาหาร ใช้เป็นค่ารักษาพยาบาลตนเอง หรือว่าช่วยเหลือผู้อื่น ตลอดจนกระทั่งช่วยเหลือสัตว์เดรัจฉานต่าง ๆ

ส่วนที่เหลือ ต่อให้เขาระบุว่าเป็นเงินส่วนตัว ก็อย่าถือว่าเป็นเงินส่วนตัว เนื่องจากว่าเราได้มาในขณะที่เป็นพระภิกษุ จำเป็นต้องคิดอยู่เสมอว่าเป็นเงินสังฆทาน ให้นำลงไปกองบุญการกุศลต่าง ๆ เพื่อเพิ่มอานิสงส์ให้แก่ผู้ถวาย

ในเมื่อพระอุปัชฌาย์อาจารย์บอกกล่าวเช่นนั้น แทนที่กระผมจะฟังเป็นคำสอน ก็ฟังเป็นคำสั่ง คือท่านสั่งอย่างไรก็ต้องทำอย่างนั้น แต่ถ้าเราฟังเป็นคำสอน ก็อาจจะคิดว่า เรารอไว้ทำเมื่อไรก็ได้ ถ้าเป็นเช่นนั้น โอกาสที่ความเสียหายใหญ่โตจะเกิดขึ้นกับตนเองก็มี เนื่องเพราะว่าถ้าผิดพลาดไป แม้แต่บาทเดียว เราก็อาจจะขาดความเป็นพระได้เลย