[เถรี]

ส่วนในทางธรรมนั้น พระอุปัชฌาย์ท่านเปรียบเหมือนกับพ่อผู้ให้กำเนิด ส่วนพระคู่สวดนั้น เปรียบเหมือนกับแม่หรือว่านางนมที่คอยเลี้ยงดูจนกว่าบุตร ก็คือผู้อุปสมบทนั้น จะเจริญเติบโตมั่นคงในพระพุทธศาสนา

ในปัจจุบันนี้ พระอุปัชฌาย์อาจารย์ที่เข้มงวดจริงจังกับลูกศิษย์นั้นมีน้อยมาก ขนาดทางวัดท่าขนุนกำหนดเอาไว้ว่า ถ้าหากว่าบวชแล้ว อยู่ศึกษากับพระอุปัชฌาย์อาจารย์ไม่ครบ ๕ พรรษา จะไม่ปล่อยให้ไปอยู่ที่อื่น เนื่องเพราะว่าอาจจะทำผิด ทำพลาด สร้างความเสียหายให้เกิดขึ้นกับพระพุทธศาสนา ทำให้ชื่อเสียงของพระอุปัชฌาย์อาจารย์เสียหายไปด้วย

แต่ก็ยังมีบุคคลที่บอกว่า "ทางวัดท่าขนุนเข้มงวดจนเกินไป" โดยเฉพาะท่านที่เข้ามาบวชเอง หลายท่านมีการศึกษามาสูง จบปริญญาตรี ปริญญาโทในทางโลกมาแล้ว เป็นหัวหน้าหน่วยงาน บังคับบัญชาลูกน้องมาแล้ว มีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก ก็ออกจากวัดไปก่อนที่จะได้รับอนุญาต ก็คือยังไม่ได้นิสัยมุตตกะ คือ ยังไม่พ้นจากการดูแลของพระอุปัชฌาย์อาจารย์

ตรงจุดนี้ท่านที่ไปก็นำเอาอาบัติ ก็คือศีลที่ขาดตกบกพร่องติดตัวไปอยู่ทุกวัน เนื่องเพราะว่าท่านทำผิดพระบรมพุทธานุญาต ผิดศีลข้อไม่เอื้อเฟื้อในพระธรรมวินัย ที่พระพุทธเจ้าตรัสเอาไว้ว่า กุลบุตรที่อุปสมบทแล้ว ต้องอยู่ศึกษาพระธรรมวินัยจากพระอุปัชฌาย์อาจารย์ จนกว่าที่พระอุปัชฌาย์อาจารย์จะเห็นว่าได้นิสัยมุตตกะ คือมีความสามารถพอที่จะดูแลตนเองได้ จึงจะให้พ้นจากการปกครองดูแลของพระอุปัชฌาย์อาจารย์

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น พระอุปัชฌาย์อาจารย์ที่บกพร่องทั้งทางโลกและทางธรรม ก็ย่อมไม่สามารถที่จะสั่งสอนให้สัทธิวิหาริก คือลูกศิษย์ที่อาศัยตนนั้น มีความรู้ความสามารถที่แท้จริง เหมือนอย่างกับว่าปล่อยให้ไปตาย..! เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าท่านไม่ได้อบรมสั่งสอนให้ลูกศิษย์รู้ตัวว่า ควรที่จะทำอย่างไรถึงจะอยู่รอดได้ในโลกที่เต็มไปด้วยอันตรายนี้