[เถรี]

อาตมาสร้างวัดมา ๑ วัด ๒ วัด ๓ วัดไปเรื่อย ทำเสร็จแล้วก็ไป ใครมีที่ไหนให้ทำก็ทำต่อ ท้ายสุดก็มีโยมต่อว่า “สร้างแล้วไม่อยู่ สร้างไปทำไม ?” อาตมาอยากจะบอกว่า “ก็ไม่ได้บอกนี่ว่าสร้างแล้วจะอยู่” ในความรู้สึกของตนเอง วัดท่าซุงถือเป็นสถานที่ ๆ เหมาะสมที่สุดแล้ว ถ้าวัดท่าซุงอาตมายังทิ้งได้ ก็ไม่มีวัดไหนที่ทิ้งไม่ได้

ในเมื่อเป็นดังนั้นเราจะเห็นว่า ในเรื่องของกำลังใจ ถ้าเราตัดของยากได้ ที่เหลือก็จะเป็นการง่ายทั้งหมด ลองค่อย ๆ ลดดูก่อน เคยก้มหน้าอยู่กับไอโฟน อยู่กับไอแพด อยู่กับพีซีวันละ ๔ - ๕ ชั่วโมง ลองลดลงเหลือสักชั่วโมงหนึ่งดูสิ จะลงแดงตายไหม ? จะได้ไม่ต้องไปโทษเด็ก ต้องให้ลูกเล่นเกมส์ไม่เกิน ๑ ชั่วโมงแล้วไปทำการบ้าน ฝันไปเถอะ..พ่อแม่ลงไปเล่นเองก็เพลินเหมือนกันนั้นแหละ

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ต้องบอกว่าเป็นมารเสนา กองทัพของพญามารที่ส่งมาดึง มารั้ง มาฉุด มาขวางเรา เราต่อสู้กับเขาอยู่ทุกวันแต่ไม่รู้ตัว ความต้องการพื้นฐานของเราคืออาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค แค่นี้แหละ เกินจากนี้ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่มาดึง มาฉุด มารั้งเราให้หลุดพ้นจากวัฏสงสารได้ยาก ขนาดความต้องการพื้นฐานแค่ ๔ อย่าง เขายังเอามาดึงเราจนแทบจะไปไหนไม่ได้เลย

ทำไมไม่ไปวัดล่ะ ? “ห่วงบ้าน” ทำไมไม่ไปวัดล่ะ? “กินข้าววัดไม่ได้” อร่อยไม่อร่อยก็กินไปเถอะ ทำไมไม่ไปวัดล่ะ ? “ก็ไม่ให้ใส่ชุดแบรนด์เนม ใส่แต่ชุดขาว” สรุปแล้วเรื่องของความต้องการพื้นฐานเขาก็เอามาดึงเราได้