[เถรี]

ในส่วนอื่น ๆ ที่ท่านถามนั้น บางทีก็เป็นการถามในลักษณะที่ว่า "ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว กระผมจะสั่งสอนลูกศิษย์ได้อย่างไร ?" ด้วยความที่ท่านเป็นพระใหม่ เพิ่งจะบวช จึงได้เตือนไปว่า "เราจะต้องฝึกฝนจนกระทั่งเกิดความคล่องตัวที่มั่นใจ ก็คืออยากรู้เรื่องอะไรก็สามารถที่จะรู้ได้เดี๋ยวนั้น แล้วมีการทดสอบอยู่เสมอว่าสิ่งที่เรารู้นั้นถูกต้องหรือไม่ โดยเฉพาะในเจโตปริยญาณ คือรู้ความคิดของลูกศิษย์ ว่าตอนนี้ลูกศิษย์นั้นมีกำลังใจถึงระดับไหน กำลังคิดว่าอะไร"

"ถ้าสามารถรู้ตรงนี้ได้อย่างชัดเจน ถึงจะตั้งตนเป็นบุคคลที่สั่งสอนลูกศิษย์ได้ ไม่เช่นนั้นแล้วก็อาจจะพาคนอื่นให้ผิดพลาด เตลิดเข้าป่าเข้าดงไป ในลักษณะของ "คนตาบอดขี่ม้าตาบอด" มีแต่จะพากันตกเหวตกห้วย บาดเจ็บล้มตายไปเอง"

"ถ้าหากว่าท่านยังไม่มีความสามารถถึงระดับนี้ เมื่อลูกศิษย์ต้องการที่จะฝึกฝน ก็ควรที่จะแนะนำว่า สถานที่ใดที่สมควรจะไปฝึกฝนตนเอง ให้มีความรู้ความสามารถในด้านมโนมยิทธิ ไม่ใช่เป็นผู้นำในการฝึกฝนด้วยตนเอง ทั้งที่ไม่มีความรู้ความสามารถอย่างแท้จริง"

ในการแนะนำไปเช่นนั้น บางทีท่านอาจจะไม่ชอบใจก็เป็นได้ เพราะว่าพระภิกษุสามเณรในสมัยนี้ ส่วนใหญ่แล้วใจร้อน ใจเร็ว อยากที่จะมีชื่อเสียง อยากที่จะมีบริษัทบริวารมาก ในเมื่อท่านทั้งหลายไปผูกตัวเองไว้กับ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข ก็ทำให้เป้าหมายในการบรรพชาอุปสมบทของท่านนั้นผิดพลาดตั้งแต่แรกแล้ว

เพราะว่าในการอุปสมบทนั้น เราต้องกล่าวว่า นิพพานัสสะ สัจฉิกะระณัตถายะ เอตัง กาสาวัง คะเหตวา เป็นต้น เรารับเอาผ้ากาสาวพัสตร์นี้มาเพื่อกระทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน นี่จึงเป็นวัตถุประสงค์ในการบรรพชาอุปสมบทเข้ามาในพระพุทธศาสนานี้ ไม่ใช่ว่าเราบรรพชาอุปสมบทเข้ามา เพื่อที่จะมาเป็นพระอาจารย์ใหญ่ เพื่อที่จะเป็นพระเกจิอาจารย์ผู้มีความขลัง เพื่อที่จะมีบริวารที่มียศศักดิ์ มีอำนาจ มีเงินทอง เป็นต้น

ถ้าหากว่าท่านตั้งเป้าหมายผิด ก็เหมือนกับบุคคลที่กลัดกระดุมผิดตั้งแต่เม็ดแรก มีโอกาสที่จะกลัดกระดุมนั้นผิดทั้งแถว ก็คือผิดพลาดตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว ก็ย่อมพาให้เดินทางผิดพลาดไปตลอดทาง