[เถรี]

ไปนึกถึงที่หลวงพ่อชา วัดหนองป่าพง ท่านไปทำกรรมฐานในป่าช้า ในป่าช้านั้นเขาหามศพมาเผาติด ๆ กัน ๓-๔ ศพ ท่านเองก็สยดสยองอยู่ในใจว่า ผีจะต้องหลอกเราแน่ ๆ เลย

ปรากฏว่านั่งกรรมฐานอยู่ได้ยินเสียงเดินมา คราวนี้กลัวจนเหงื่อกาฬแตก สักพักหนึ่งมีเสียงกุกกัก ๆ ทางเมรุ ก็คิดว่าตัวที่เขาเพิ่งเผาลุกขึ้นมาแน่เลย..! กลัวจนกระทั่งทำอะไรไม่ถูก ในที่สุดก็ตัดสินใจ ตายเป็นตาย ขอดูสักทีว่าผีหน้าตาเป็นอย่างไร โผล่ไปส่องไฟดู ปรากฏว่าเป็นหมาชาวบ้าน มาเดินมาหากระดูกกิน ก็ลักษณะเดียวกัน คือ ความกลัวท่านหายไปหมดเลย

ทันทีที่เรารู้ ความกลัวก็หมดไป ความกลัวหมดไปเพราะความรู้เกิดขึ้น ความรู้ภาษาบาลีเรียกว่า วิชชา ความไม่รู้คือ อวิชชา เพราะฉะนั้น..ถ้ามีความรู้ขึ้นมาอวิชชาก็หาย แต่ถ้าอวิชชาท่วมทับเมื่อไร วิชชาหายไป เราก็จะเกิดความกลัวต่อไป และก็ทำอะไรผิดพลาดไปตลอด

พอดีเมื่อเช้าลืมอธิบายให้เขาฟัง คิดว่าจะอธิบายเหมือนกัน มัวแต่ติดพันก็เลยลืม

ถาม : ว่าจะเปลี่ยนงานเหมือนกัน แต่กลัวทำไม่ได้ ?
ตอบ : ไม่ต้องกลัวหรอก สิบนิ้วเท่ากัน เขาทำได้เราก็ทำได้ และถ้าเราทำได้ เราต้องทำได้ดีกว่าด้วย


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงบ่าย ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันอาทิตย์ที่ ๑ สิงหาคม ๒๕๕๓