[เถรี]

เพียงแต่น่าเสียดายว่าประเทศของเราปัจจุบันนี้มีแต่คนรู้มาก คำว่า รู้มาก ในที่นี้คือ คนที่รู้มีมาก แต่คนที่รู้จริงมีน้อย แล้วแต่ละอย่างทั้งความคิด คำพูด และการกระทำ ก็ไม่ได้หวังประโยชน์ต่อผู้อื่น โดยเฉพาะไม่ได้หวังประโยชน์ต่อพระพุทธศาสนา มีทั้งวิจารณ์เอาสนุก มีทั้งวิจารณ์เหยียบย่ำคนอื่นเพื่อให้ตนเองเด่นขึ้นมา มีทั้งประเภททำตัวปล่อยวางแต่ความจริงแล้วแบกไว้เต็มที่ แต่สรุปลงไปก็คือ ตัวกูของกูทั้งนั้น..!

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ปัญหาต่าง ๆ จึงประเดประดังกันมา เพราะว่าไม่ได้ติเพื่อก่อ ถ้าเป็นผมหรืออาตมาก็ใช้คำว่า หวังดีแต่ประสงค์ร้าย คนที่ติเพื่อก่อ นอกจากประกอบด้วยเมตตากรุณาแล้ว ยังต้องมีปัญญาด้วย ชี้ทางออกบอกทางถูกให้กับเขา คนที่รับไปก็พยายาม พยายามอย่างไร ? เตือนตัวเองว่า กาย วาจา ใจ ที่ดีกว่านี้ยังมีอยู่อีก เราต้องทำกาย วาจา ใจ ทั้งหลายเหล่านั้นให้ได้

มองตัวเองให้ออก บอกตัวเองให้ได้ ใช้ตัวเองให้เป็น เห็นตัวเองให้ชัด ไม่อย่างนั้นเราก็ไม่สามารถที่จะพัฒนากาย วาจา ใจของเราให้ดีขึ้นมาได้