[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเองโตมาในสภาพแบบนั้นก็เลยสนใจในเรื่องของการปฏิบัติธรรม จึงหัดฝึก หัดภาวนา ครูบาอาจารย์รูปแรกเลยก็คือหลวงปู่เงิน วัดดอนยายหอม ท่านสอนให้ภาวนาคาถา สอนให้จับภาพพระ ขยายนิมิตให้ใหญ่ ให้เล็ก แล้วแต่เราถนัดเลยครับ

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ทำให้กระผม/อาตมภาพเองซึ่งไม่รู้ ไม่เข้าใจ เกิดความกลัว คือพอมีคนตายแล้วเขาเปิดโลงล้างหน้าศพ กระผม/อาตมภาพเห็นหน้าคนตายแล้วก็ติดตาไป ๒ วัน ๓ วัน..! กลางค่ำกลางคืน หลับตาลง หน้าคนตายก็ลอยอยู่ โอ๊ย..กลัวเสียจนกระทั่งฉี่หด นึกว่าผีหลอก ถึงเวลาเขาก็จะมีพวกพี่ ๆ เขาไปเล่นไพ่เล่นไฮโลว์เป็นเพื่อนศพ กระผม/อาตมภาพก็ไปนั่งดูอยู่ข้างวงไพ่ พอถึงเวลากลับมานอน พอหลับตาลง โพธิ์ดำ โพธิ์แดง ดอกจิก ข้าวหลามตัด บินว่อนไปหมด เห็นชัด ๆ ทุกตัวเลย..!

กระผม/อาตมภาพไม่รู้นะครับว่า นี่คือพื้นฐานที่หลวงปู่ท่านให้นึกถึงภาพพระ จับนิมิตภาพพระแล้วภาวนา ถ้าหากว่าเป็นการปฏิบัติธรรม เขาเรียกว่ากสิณครับ เป็นภาพติดตาที่เป็นอุคหนิมิต กระผม/อาตมภาพก็เลยคิดว่าโดนผีหลอก หรือว่าเอ๊ะ..กูเป็นอะไรวะ ? ทำไมภาพพวกไพ่ พวกไฮโลว์ไม่ไปไหนสักที ลอยอยู่เต็มไปหมด อยากจะนอนก็นอนไม่ได้ เพราะว่าเวลาภาพอยู่แล้วเราไม่ง่วง ตอนนั้นกระผม/อาตมภาพก็ไม่รู้ว่า ถ้าสมาธิทรงตัวแล้วจะไม่ง่วง

ดังนั้น..ในส่วนนี้ที่ท่านทั้งหลายมีโอกาสมาปฏิบัติธรรมนี้ เป็นการสั่งสมความดีของเราทีละเล็กทีละน้อย แบบเดียวกับที่กระผม/อาตมภาพโดนมานี่แหละครับ ก็คือเริ่มจากการสวดมนต์ โดนพ่อบังคับสวดมนต์ หลับคอพับคออ่อนอยู่ทุกวัน ไปโรงเรียนก็ต้องไปนำเพื่อน ๆ สวดมนต์หน้าชั้นเรียน พอเป็นประธานนักเรียนก็นำสวดมนต์หน้าเสาธง จนกระทั่งมาเรียนวิชาสายหลวงปู่เงิน วัดดอนยายหอม จึงกลายเป็นว่าสมาธิของเราดีครับ