[เถรี]

เชื่อไหมครับท่านทั้งหลาย บาตรเบอร์ ๙ ใส่น้ำอยู่เกือบเต็ม ทันทีที่หลวงปู่ท่านนั่งลงแล้วหลับตา บาตรดิ้นทั้งใบเลย..! ดิ้นจนน้ำมนต์กระฉอกนองพื้น พวกผู้ใหญ่ผลักกระผม/อาตมภาพไปใต้ถุนบอกว่า "มุดเข้าไปดูที มีใครผูกเชือกแล้วดึงหรือเปล่า ?" กระผม/อาตมภาพมุดเข้าไปดู ปรากฏว่าไม่มีครับ แล้วไหน ๆ ก็เข้าไปแล้ว ก็เอาหัวรองน้ำมนต์ไปด้วยเลย..! สถานการณ์รอบด้านเป็นอย่างนั้นครับ

หลวงปู่อินทร์ ท่านอยู่จังหวัดราชบุรีในสมัยนั้น จังหวัดราชบุรีสมัยนั้นกินแดนมาถึงนครปฐมมาตั้งเยอะตั้งแยะครับ แม้กระทั่งในส่วนของอำเภอบ้านยาง ซึ่งตอนหลังคืออำเภอกำแพงแสน ยังเป็นของจังหวัดราชบุรีอยู่เลยครับ

หลวงปู่อินทร์ท่านเป็นพระที่เคร่งครัดมาก ถ้าหากว่าท่านเดินทางไปกิจนิมนต์โดยที่โยมเอาม้ามารับบ้าง เอารถมอเตอร์ไซค์มารับบ้าง ท่านจะจำไว้ว่าท่านไปกี่กิโลเมตร แล้วกลับมาท่านจะเดินจงกรมใช้หนี้ครับ ถ้าไป ๒๐ กิโลเมตร ก็คือต้องเดินจนกว่าจะครบ ๒๐ กิโลเมตรท่านถึงจะจำวัด ถึงจะเข้านอน ท่านเคร่งครัดแบบนั้นนะครับ

วันดีคืนดี โยมก็เห็นไฟลุกท่วมโบสถ์เลย ช่วยกันหิ้วถังตักน้ำจะมาดับไฟ มาถึงปรากฏว่าไม่มีอะไรเลย หลวงปู่อินทร์เปิดโบสถ์มา ถามว่า "พวกมึงมาทำอะไรกันวะ..กลางค่ำกลางคืน ?" ญาติโยมกราบเรียนว่า "เห็นไฟไหม้โบสถ์" ท่านบอกว่า "พวกมึงตาฝาด..!"

กระผม/อาตมภาพมารู้ทีหลังว่าหลวงปู่ท่านเล่นกสิณไฟ พอขยายปฏิภาคนิมิต เปลวไฟก็ท่วมโบสถ์ไปทั้งหลังเลยครับ แต่เป็นไฟที่ควบคุมได้ ใครเล่นกสิณไฟนี่ สั่งให้เผาอะไร ไฟก็เผาแค่นั้น สมมติว่ากระผม/อาตมภาพนั่งอยู่ตรงนี้ สั่งให้เผาจีวรนี่ ตัวจะไม่เป็นอะไรเลย แล้วครูบาอาจารย์แบบนั้นในสมัยนั้นมีทั่วบ้านทั่วเมืองครับ