[เถรี]

ถาม : เมื่อคืนวันเสาร์นั่งดูซีรี่ส์จบแล้วก็เตรียมตัวจะนอน แต่อารมณ์ใจนิ่ง ๆ หน่าย ๆ ไม่อยากจะนอนและไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น ก็เลยกางเก้าอี้นอนเล่น นั่งเอกเขนกคิดอะไรไปเรื่อย ๆ

เริ่มที่ความรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตไร้สาระในโลก แล้วก็ลากไปเรื่อย ๆ จนอารมณ์ไปจบลงที่ความว่างเปล่าได้อย่างไรก็ไม่รู้ ? แต่คราวนี้พอตกที่ความว่างเปล่า จิตก็ตัดจะออกเต็มกำลังทันที ในเมื่อห้ามไม่ได้ก็เลยปล่อยไป

แต่การออกเต็มกำลังคราวนี้แปลกกว่าทุกทีที่ไป เพราะว่าอาการที่ออกคราวนี้เหมือนกับจิตเป็นกระสวยอวกาศ ที่กำลังถูกจรวดยิงขึ้นจากแท่นบนพื้นโลก มีความรุนแรงในการทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้ามาก แล้วก็เหมือนจริงเสียจนสัมผัสได้ถึงแรงเสียดทานกับชั้นบรรยากาศโลกอีกด้วย

มารู้ตัวอีกทีก็หลุดออกมาอยู่ที่สุดขอบจักรวาลแล้ว จากนั้นก็ค่อย ๆ เคลื่อนเข้าไปที่ป่าหิมพานต์ ค่อย ๆ ผ่านสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกา ฯลฯ ไปเรื่อย ๆ ระหว่างทางมองไปรอบ ๆ เจอใคร ๆ ก็โบกมือทักทายแบบงง ๆ แล้วก็ขึ้นไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ก็เลยตัดหลับไป

พอตื่นขึ้นมาอีกทีหนึ่ง รู้สึกว่าบริเวณที่จิตพุ่งออกจากร่างกายนั้นเป็นรูกลวงโบ๋ (เป็นบริเวณอกด้านขวาติดกับกระดูกไหปลาร้า) ซึ่งบริเวณที่จิตออกเต็มกำลังครั้งนี้แปลกไปจากที่เคย เพราะเมื่อก่อนจิตจะพุ่งออกไปทางกึ่งกลางอก เวลาไปรับรู้อะไรก็จะสัมผัสได้ทางกึ่งกลางอก

แต่ครั้งนี้เป็นความรู้สึกแบบเสมือนจริงมาก และความรู้สึกหลังจากที่กลับเข้ามาแล้วก็แปลก ๆ ไป กลวง ๆ โล่ง ๆ เหมือนจิตยังไม่ได้กลับเข้ามาในร่างกาย แต่ออกไปอยู่นอกร่างกาย ไม่รู้สึกหนักเหมือนแต่ก่อน ไม่ต้องแบกรับความเสียดแทงหรือทุกขเวทนาจากรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อะไรแบบนี้ แต่ก็ยังใช้ชีวิตประจำวันปกติ คำถามคือ
๑. เกิดอะไรขึ้น ?
๒. เกิดขึ้นเพราะอะไร ?
๓. ทำไมถึงรู้สึกว่าจุดที่จิตออกจากร่างนั้นยังเป็นรูกลวงโบ๋อยู่อีก ?

ตอบ : ๑. ออกไปแบบเต็มกำลัง

๒. เกิดจากการพิจารณาธรรมจนไม่ยึดติดในร่างกายจริง ๆ

๓. เป็นความไม่เคยชิน จะรู้สึกไประยะหนึ่ง แล้วก็จะหายไปเอง