[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “ตอนนี้อาตมากำลังไข้จับ..พระพุทธเจ้าท่านบอกว่าธรรมดาสังขารเป็นรังของโรค สังขารัง โรคนิทธัง แต่ถ้าพวกเราไม่เห็นธรรมดา ถึงเวลาเจ็บไข้ได้ป่วยก็จะไปเครียด ไปกังวล

มีพระหลวงตาที่วัดท่าขนุนรูปหนึ่ง บวชมาเกิน ๒๐ พรรษาแล้ว อาตมาเป็นเจ้าภาพบวชให้เอง ทุกวันนี้เจ็บนิดป่วยหน่อยก็ต้องตะเกียกตะกายไปโรงพยาบาล ประมาณว่ามดกัดก็ต้องถึงมือหมอ..! นั่นคือลักษณะของการกลัวตายอย่างที่สุด อาตมาบอกท่านหลายครั้งแล้วว่า ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นผมจะตายก่อน เพราะว่าผมไม่กลัวตาย ส่วนหลวงตาจะตายทีหลังสุด เพราะว่าหลวงตากลัวตายที่สุด ก็คือคนกลัวจะหนีภัยจะหลบภัย หรือว่าเจ็บไข้ได้ป่วยก็จะรักษาตัว แต่พูดไปเท่าไรท่านก็แก้ไขไม่ได้

พูดง่าย ๆ คือการปฏิบัติธรรมของท่านไม่ก้าวหน้าเพราะความกลัวตาย รักตัวเองมากจนเกินไป ในเมื่อยึดมั่นถือมั่นในอัตภาพร่างกายของตัวเอง ต่อให้ทำสมาธิดีแค่ไหนปัญญาก็ไม่เกิด เพราะว่าปัญญาจะต้องเกิดจนกระทั่งเห็นชัดเจนว่า ร่างกายนี้ไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา สักแต่ว่าเป็นเครื่องให้เราอาศัยอยู่ชั่วคราวเพื่อประกอบกรรมความดีเท่านั้น เมื่อถึงเวลาก็ต้องเสื่อมสลายตายพังไป ถ้าเราสร้างคุณความดีไว้มากก็จะมีกายใหม่ที่ดี ๆ สร้างความดีไว้น้อย ก็จะมีกายใหม่ที่ไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว แต่ถ้าหากว่าสร้างความดีถึงที่สุดก็พ้นไปไม่ต้องมามีร่างกายอีก..ไม่ว่าจะเป็นกายทิพย์หรือกายหยาบ”