[เถรี]

นี่คือหลักการสรุปและประเมินผลที่ฝรั่งเขาฮือฮากันนัก ว่าเป็นทฤษฎีที่ก่อให้เกิดประโยชน์อย่างยิ่งต่อองค์กรหรือตัวผู้ปฏิบัติงาน แต่พระพุทธเจ้าทรงบอกเราเอาไว้ ๒,๖๐๐ กว่าปีแล้ว เพียงแต่ว่าเราไม่ได้นำมาใช้ให้เกิดประโยชน์เองเท่านั้น

อันดับแรกก็คือ ไม่รู้ว่าเอามาใช้อย่างไร อันดับที่สอง ไม่รู้เลยว่าวิธีการเป็นอย่างไร..ยิ่งน่าสงสารเข้าไปใหญ่..!

เรื่องพวกนี้ถ้าหากว่าเราตักเตือนกัน แล้วท่านทั้งหลายยังไม่เห็นโทษทางโลก ก็จะไม่เร่งรัดการปฏิบัติธรรมของตัวเอง จึงเป็นเรื่องที่บอกว่าพูดให้ปากฉีกถึงหู ถ้าหากยังไม่เห็นโทษของโลก ยังไม่เห็นประโยชน์ของธรรม เราก็ยัง "ถึงก็ช่าง ไม่ถึงก็ช่าง" ปล่อยเวลาให้หมดไปวัน ๆ นั่งเขี่ยไลน์บ้าง เม้าท์กับเพื่อนบ้าง ไปช้อปปิ้งบ้าง สั่งซื้อของออนไลน์บ้าง..ฟังแล้วเศร้าใจหนักมาก..!

ดังนั้น..ในเรื่องพวกนี้ถ้าหากว่าพวกเรารู้จักเข็ดแล้ว เราก็จะตั้งหน้าตั้งตาหนีไปให้พ้น แต่ส่วนใหญ่แล้วยังไม่เข็ด เบื่อ ๆ อยาก ๆ ตอนป่วยพะงาบ ๆ ก็ "ไม่เอาแล้ว ตั้งแต่นี้ไปเราจะเร่งภาวนา ขอไปนิพพานแล้ว" อาการดีขึ้นมาหน่อยก็ "ขออยู่ต่ออีกหน่อยนะ" ตอแหลชัด ๆ..! ทำไมความตั้งใจอยู่ได้ไม่เคยครบสามวันเลย..? เราต้องเห็นว่าความกลับกลอกของจิตมีมาก ช่วงที่กุศลส่งให้ เราจึงต้องกอบโกยความดีใส่ตัวให้มากที่สุด ไม่อย่างนั้นแล้วเราจะไม่มีกำลังในการสู้กิเลสเลย..!

เราจึงต้องใช้ความเพียรพยายามในสามวันนี้ให้มากไว้ เพราะเวลาเราน้อยมาก เดี๋ยวเราปฏิบัติธรรมตอนบ่าย ตอนค่ำมีการสวดมนต์ถวายในหลวงรัชกาลที่ ๙ พรุ่งนี้ตอนเช้าเป็นงานวันพระ ถ้าหากปฏิบัติเป็นก็ได้อยู่บ้าง แต่ถ้าหากปฏิบัติไม่เป็นก็ไหลไปกับพิธีกรรมต่าง ๆ รวมกระทั่งใส่บาตร แล้วก็ลืมการภาวนาของเราไป พอตอนบ่ายได้คืนมาหน่อยหนึ่ง วันที่ ๑๕ ก็เป็นวันกลับแล้ว ภาวนาพระคาถาเงินล้าน ๑๐๘ จบเสร็จ ก็บ้านใครบ้านมัน

สรุปแล้วสามวันได้มาแค่หน่อยหนึ่ง แล้วจะพอกินไหม..? จึงเป็นเรื่องที่เราต้องทุ่มเทให้เต็มที่ มีโอกาสแล้วทุกเวลาให้อยู่กับลมหายใจเข้าออก หรืออยู่กับการปฏิบัติธรรมของเรา จึงจะพอเอาตัวรอดได้ ไม่อย่างนั้นแล้วทุกเวลาอยู่กับหน้าจอมือถือ..ตาย..! อาตมภาพมี ๓๕ ตำแหน่ง เลยจำเป็นต้องอยู่กับหน้าจอ เพราะไม่รู้ว่าเขาจะส่งงานเข้ามาตอนไหน แต่ของโยมถ้าไม่มีความจำเป็นขนาดนั้น ก็ควรห่าง ๆ หน้าจอมือถือกันบ้าง..!