[เถรี]

เมื่อมาถึงวัดไร่ขิง (พระอารามหลวง) กระผม/อาตมภาพก็ต้องเข้าไปตรวจปัญหาซึ่งบรรดา "ว่าที่พระอุปัชฌาย์" ได้ทำมา แล้วก็พบแต่ปัญหาเดิม ๆ อันดับแรกก็คือ ขาดความรอบคอบเป็นอย่างยิ่ง ปัญหาข้อหนึ่งถามมา ๒ คำถาม ก็ตอบคำถามเดียวบ้าง ให้บังคับทำ ๒ ข้อ ไม่บังคับ ๕ ข้อ แทนที่จะทำมารวม ๗ ข้อ ก็ทำมาแค่ ๕ ข้อ..!

ขณะเดียวกัน เมื่อเข้าไปสอบภาคปฏิบัติ บรรดาว่าที่พระอุปัชฌาย์นั้น ส่วนใหญ่ก็มีความเคยชินในการที่ตนเองสวดตนเองท่องมาก่อน ในสมัยที่เป็นพระกรรมวาจานุสาวนาจารย์ ก็คือเคยผิดมาอย่างไร ก็ผิดต่อไปอย่างนั้น อย่างเช่น ยะทิ สังฆัสสะ ปัตตะกัลลัง ก็มักจะออกเป็น ยะถิ เป็นต้น

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ถ้าหากว่าเกิดขึ้นที่วัดท่าขนุน บรรดาพระภิกษุสามเณรจะโดนกระผม/อาตมภาพดุว่าเดี๋ยวนั้นเลย อย่างเช่นว่า นะหิ ชาตุ คัพภะ เสยยัง ในบทกรณียเมตตาสูตร มีผู้ออกเสียงเป็น นะหิ ชาตุ ขับภะ เสยยัง ซึ่งในลักษณะอย่างนี้ กระผม/อาตมภาพจะให้แก้ไขทันที ทิฏฐิญจะ อะนุปะคัมมะ สีละวา ทัสสะเนนะ สัมปันโน ก็มักจะออกเสียงเป็น ถิดถินจะ บ้าง

ถ้าหากว่าไม่แก้ไขสิ่งที่ผิดก็จะกลายเป็นถูก แล้วถ้ามีการเลียนแบบทำตาม เพราะว่าท่านบังเอิญขึ้นไปเป็นครูบาอาจารย์ที่มีลูกศิษย์ลูกหามาก ก็จะกลายเป็น "อาจาริยวาท" ก็คือการยึดวาทะรูปแบบของอาจารย์เป็นใหญ่ แล้วก็จะผิดตาม ๆ กันมา

ดังที่หลายท่านเคยสวดมนต์แล้ว ในบทอุทิศส่วนกุศลที่ว่า

อิมินา ปุญญะกัมเมนะ

อุปัชฌายา คุณุตตะรา

อาจาริยูปะการา จะ

มาตาปิตา จะ ญาตะกา ปิยา มะมัง

สุริโย จันทิมา ราชา ฯลฯ เป็นต้น

แต่ปรากฏว่า มีหลายวัดหลายสำนัก คำว่า ปิยา มะมัง ไม่มี

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่าจดจำต่อ ๆ กันมาในลักษณะที่หลงลืมกระโดดข้ามไป แล้วครูบาอาจารย์ท่านเคยชิน ท่านก็จะสวดแบบไม่มีคำว่า ปิยา มะมัง บรรดาลูกศิษย์ก็สวดตามไป เมื่อถึงเวลาไปเจอวัดที่ท่านมี ก็ยังคิดว่าของเขาผิดเสียอีก..!

ดังนั้น..ในเรื่องของความเคยชินนั้น แม้ว่าจะแก้ไขได้ยากก็จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องแก้ไข แม้แต่ตัวกระผม/อาตมภาพเอง ก็มีความเคยชินบางอย่าง ที่เคยผิดเคยพลาดมาก่อน แล้วก็เพียรพยายามที่จะแก้ไข ถ้าเราเป็นผู้มีสติ เราก็จะระลึกรู้ได้ว่าตรงนี้เคยผิดมาก่อน เราจะต้องระมัดระวังไม่ให้ผิดอีก สำหรับท่านผู้มีสติน้อย ก็จะผิดพลาดอยู่บ่อย ๆ แต่ท่านที่มีสติมาก ก็จะสามารถระมัดระวัง แล้วในที่สุดก็จะแก้ไขข้อผิดพลาดนั้นได้