[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันศุกร์ที่ ๒๗ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๖ อากาศช่วงเช้าที่อำเภอทองผาภูมิอยู่ที่ ๑๕.๕ องศาเซลเซียส กระผม/อาตมภาพออกบิณฑบาตตามปกติ ซึ่งการบิณฑบาตนั้นถือว่าเป็นกิจวัตรอย่างหนึ่งที่ขาดไม่ได้ ถ้าหากว่ากระผม/อาตมภาพอยู่วัดแล้ว ถ้าไม่ใช่ป่วยจนลุกไม่ขึ้น อย่างไรเสียก็ต้องเจริญกรรมฐาน ทำวัตรและบิณฑบาตตามปกติ

อยากจะบอกกับทุกท่านด้วยความภาคภูมิใจว่า จากการที่บวชมา ๓๗ ปี ย่างปีที่ ๓๘ แล้ว กระผม/อาตมภาพเคยขาดการบิณฑบาตด้วยความจำเป็นจริง ๆ ก็คือเจ็บไข้ได้ป่วยจนลุกไม่ขึ้นแค่ ๔ ครั้งเท่านั้น และใน ๔ ครั้งนั้น เมื่อวันรุ่งขึ้นหลังจากที่พอประคองตัวลุกได้ ก็ออกบิณฑบาตตามปกติ

แต่ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งที่อาการไข้หนักมาก จนไม่ค่อยจะรู้สึกตัว เดินไปสะดุดก้อนหิน จนกระทั่งเล็บเท้าหลุดไปทั้งอัน มารู้สึกตัวว่าเล็บเท้าหลุด ก็ตอนที่ยืนรอให้ทุกรูปที่รับบาตรแล้ว มายืนเรียงกันจนกระทั่งพร้อมเพรียงค่อยเดินต่อ ตอนนั้นเองถึงได้รู้สึกว่าบริเวณเท้าของตนมีอะไรเปียก ๆ อยู่ เมื่อมองลงไป ถึงได้เห็นว่าเล็บเท้าหลุดไปทั้งอัน เลือดนองพื้นเป็นกองอยู่ตรงนั้น..!

หลายท่านอาจจะสงสัยว่าทำไมกระผม/อาตมภาพดื้ออะไรได้ใจขนาดนั้น..! เจ็บไข้ได้ป่วยแทนที่จะนอนรักษาตนเอง กลับไปทำกิจวัตรประจำวัน ไม่ว่าจะเป็นการเจริญพระกรรมฐาน ทำวัตรเช้า ทำวัตรค่ำ หรือว่าบิณฑบาต ?

เรื่องนี้ต้องบอกว่า อยู่ที่ท่านทั้งหลายเองว่า รักตัวเองมากกว่าหรือว่ารักพระธรรมวินัยมากกว่า ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายรักพระธรรมวินัยมากกว่า ก็จะปฏิบัติในสิ่งที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงกำหนดไว้ให้ โดยไม่คิดถึงชีวิตของตนเอง แต่ถ้าหากว่ารักตนเองมากกว่า ก็จะละทิ้งในกิจวัตร ตลอดจนกระทั่งพระธรรมวินัยเพื่อตนเอง กำลังใจแค่นี้ท่านทั้งหลายก็สามารถที่จะวัดได้ว่า ตนเองควรแก่มรรคแก่ผลสักเท่าไร ?