[เถรี]

กระผม/อาตมภาพได้บอกกับเขาไปว่า "บรรดาท่านที่มานั้นไม่ได้ตั้งใจมาหลอก แต่ว่ามาเพราะต้องการบุญ ต้องการกุศล เพียงแต่ว่าเขาทั้งหลายเหล่านั้นบุญน้อย เมื่อถึงเวลามา แต่งตัวได้สวยเต็มที่ก็ที่ท่านทั้งหลายวิ่งหนีกัน ต่อไปอย่าได้กลัวอีก เราเป็นเศรษฐี ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปกลัวขอทาน" เจ้าของบ้านก็บอกว่า "ถ้าอย่างนั้นดีแล้วขอรับ กระผมจะถวายอาหารในวันพรุ่งนี้ แล้วก็กรวดน้ำอุทิสส่วนกุศลไปให้ ขออย่างเดียวว่า รับส่วนกุศลไปแล้ว อย่ามารบกวนกันแบบนี้อีก"

ในเมื่อเป็นไปตามนั้นแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ย้ายที่ต่อไป เพราะว่าพระนักปฏิบัติถ้าติดที่ติดทางแล้วก็มักจะเกิดความประมาท ก็คือพออยู่จนเคยชิน สภาพจิตเริ่มนิ่งนอนใจ ก็จะไม่เอาการภาวนา เผลอเมื่อไรก็จะนอนสบายอย่างเดียว

เมื่อผ่านไปได้ปีเศษ กระผม/อาตมภาพก็ได้ย้อนกลับไปทางด้านนั้นอีก ปรากฏว่าไม่มีบ้านหลังนั้นแล้ว เมื่อสอบถามญาติโยมที่เส้นทางบิณฑบาต ญาติโยมบอกว่า "เมื่อหลวงพ่อมาอยู่แล้วทำให้สงบเรียบร้อยลงได้ เจ้าของบ้านก็เลยตัดสินใจขายที่ขายบ้าน แต่เนื่องจากว่าคนซื้อบ้านกับคนซื้อที่ดินเป็นคนละรายกัน คนซื้อบ้านก็เลยต้องรื้อบ้านไป ทางด้านเจ้าของที่ดินก็ยังไม่ได้เข้ามาทำประโยชน์ จึงรกเป็นป่าอย่างที่พระคุณเจ้าได้เห็น"

ที่เล่าตรงจุดนี้ให้พวกเราฟังนั้น เหตุก็เพราะว่าในเรื่องของการปฏิบัติธรรมนั้น สภาวธรรมอย่างหนึ่งที่มักจะเกิดขึ้น แม้ว่าท่านต้องการหรือไม่ต้องการ ก็คืออุปกิเลสตัวที่เรียกว่าญาณ เครื่องรู้ปรากฏ

ถ้าสภาพจิตของเรานิ่งพอ ก็จะสะท้อนภาพต่าง ๆ ให้ปรากฏชัด เหมือนกับสะท้อนเงาลงในน้ำ ถ้าเราจัดการไม่ถูกต้อง จากอุปกิเลสที่แปลว่าใกล้จะเป็นกิเลส ก็จะเปลี่ยนเป็นกิเลสไปทันที ทำให้เราเสียเวลาในการปฏิบัติธรรม ไม่สามารถที่จะไปต่อได้ เพราะว่าปฏิบัติเมื่อไรก็อยากเห็นแบบนั้น ปฏิบัติเมื่อไรก็อยากได้แบบนั้น ในเมื่อท่านเอาความอยากนำหน้า เอาตัณหานำทาง โอกาสที่จะได้แบบนั้นจึงไม่มีอีก