[เถรี]

ในเมื่อเป็นเช่นนั้นกระผม/อาตมภาพก็เลยออกธุดงค์ แต่ปรากฏว่าสถานที่แรกเลยที่เลือกก็คือ เมืองลับแล ไม่ใช่เมืองลับแลของจังหวัดอุตรดิตถ์ แต่เป็นลับแลที่ภาษาสายวัดป่าท่านเรียกว่า ชาวบังบด ก็คือบรรดาท่านที่อยู่อีกภพภูมิหนึ่ง ที่มีเลือดมีเนื้อเหมือนกับเราทุกอย่าง คุณความดีของท่านทั้งหลายเหล่านี้ ไม่เพียงพอที่จะเป็นนางฟ้า เป็นเทวดา แต่ก็ดีเกินกว่าที่จะอยู่ร่วมกับพวกเราได้ จึงต้องมีเขตหนึ่งแยกต่างหากออกไปตามกัมมวิปากชาฤทธิ์ ก็คือฤทธิ์ที่เกิดโดยวิบากกรรมของท่าน

เขตทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าไม่ใช่บุคคลที่มีบุญมีกุศลร่วมกันมาจริง ๆ ไม่สามารถที่จะเข้าไปได้ แต่ว่าบุคคลที่เคยมีบุญ มีกุศล มีบุญสัมพันธ์ มีกรรมสัมพันธ์กันมา บางทีก็หลงเข้าไปเอง บางทีเมื่อตั้งใจไป ท่านก็จะอนุญาตให้เข้าไปได้

แต่ว่าสถานที่นั้นต้องเดินผ่านป่าใหญ่ไพรทึบไปเป็นวัน ๆ เมื่อพระพี่พระน้องทั้งหมดได้ยินว่าจะต้องไปบุกป่าฝ่าดงกันขนาดนั้น ท่านจึงถอนตัวกันหมด แต่กระผม/อาตมภาพตั้งใจแล้วว่า ต่อให้ตายก็ต้องไปตามที่ได้ตั้งใจเอาไว้

ปรากฏว่าเมื่อไปถึงสถานที่บริเวณซึ่งเป็นหมู่บ้านสุดท้ายก่อนที่จะเข้าสู่ป่าใหญ่ เมื่อชาวบ้านชี้ทางให้ว่าต้องเดินไปตามทางนี้เรื่อย ๆ จนกว่าที่จะเข้าไปในพื้นที่นั้นได้ ทันทีที่เห็นสภาพป่า กำลังใจของกระผม/อาตมภาพก็เหลืออยู่แค่ว่า "ตายแน่..ตายแน่" เท่านั้น จะ "ตายหนอ" หรือ "ตายแน่" ก็คือตายแน่ ๆ..!

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า ในตอนแรกกระผม/อาตมภาพคิดว่าเป็นรอยเท้าสัตว์เลี้ยง ปรากฏว่าไม่ใช่ ญาติโยมชาวกะเหรี่ยงที่พูดไทยไม่ชัดเลย บอกว่าเป็นสัตว์ป่า พอเห็นว่ารอยเท้าเหมือนอย่างกับรอยเท้าวัวควายในคอก ก็คือรอยซ้อนรอย รอยซ้อนรอยมากจนประมาณไม่ถูก แล้วเสียงสัตว์ป่าต่าง ๆ ที่ร้องอยู่ในป่า ก็บอกให้รู้ถึงปริมาณว่ามีมากแค่ไหน

แต่กำลังใจก็คิดว่า "ในเมื่อเกิดมาเป็นผู้ชายทั้งที ถ้าไปตายข้างหน้า คนเขายังว่าเรากล้า ถ้าถอยหลังมาแล้วตาย คนเขาจะตำหนิว่าเราขี้ขลาด ในเมื่อเป็นเช่นนั้นก็ขึ้นหน้าเถอะ..!" เมื่อคิดดังนั้นแล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาบุกป่าฝ่าดงไป