[เถรี]

ดังนั้น..สิ่งที่ท่านทั้งหลายทำอยู่ในปัจจุบัน ถ้าหากว่าจะท้อ ให้ลองดูตัวกระผม/อาตมภาพเป็นตัวอย่าง ไม่ต้องไปดูสุดยอดครูที่เลิศที่สุดในโลกอย่างองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าหรอก ว่าตลอดระยะเวลาตั้งแต่อายุ ๑๖ ปี ถึง ๖๓ ปีมา กระผม/อาตมภาพปฏิบัติธรรมชนิดหัวไม่วางหางไม่เว้นอยู่ทุกวัน โดยเฉพาะการฝึกฝนรักษากำลังใจไปพร้อมกับการทำงาน ยังไม่มีการเบื่อไม่มีการท้อเลย มีแต่คิดอยู่เสมอว่าเราต้องทำวันนี้ให้ดีกว่าเมื่อวาน

ถ้าหากว่าจะท้อ ตัวกระผม/อาตมภาพเองต้องท้อก่อน เพราะว่าทำมามาก ท่านทั้งหลายค่อยท้อตามทีหลัง โดยเฉพาะการก้าวเดินอยู่ข้างหน้า แล้วมีคนตามหลังเป็นจำนวนมาก เป็นอะไรที่เหนื่อยสุด ๆ ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายทำถึงตรงที่กระผม/อาตมภาพอยู่ในปัจจุบันนี้แล้วจะเข้าใจ เพราะว่าลำบากเมื่อไร เดือดร้อนเมื่อไร ก็มีแต่คนร้องขอให้ช่วย ไม่ได้มีการเพียรพยามยามให้สุดกำลังของตนเองเลย

ไปนึกถึงตอนที่บวชใหม่ ๆ แล้วอยู่ที่กุฏิมุมวัด ด้านหลังร้านอาหารป้ากิมกี เจอผีมาทดสอบอยู่ทุกวัน ต่อยตีกันอยู่ทุกวัน ตลอดระยะเวลา ๓ เดือน ไม่เคยสู้ได้...แต่ก็สู้ สู้ชนิดที่ไม่นึกถึงความดีด้วย นึกอยู่อย่างเดียวว่า "มึงมา..กูสู้..!"

โดยปกติแล้วคนอื่นถ้าหากว่าโดนผีหลอก หรือว่าโดนผีทำร้าย บีบคอ..จะฆ่าให้ตาย ก็มักจะนึกถึงพระ หรือว่านึกถึงพระนิพพาน ถ้านึกได้ ผีเขาก็เลิกแกล้ง เพราะว่าส่วนใหญ่เป็น "ผีปลอม" แต่ระยะเวลา ๓ เดือน กระผม/อาตมภาพไม่เคยนึกถึงความดีได้เลย เตะเป็นเตะ ต่อยเป็นต่อย ตีกันเข้าไป เสียท่าโดนเขาล็อคอยู่ได้ เออ...ก็เรื่องของมึง กูก็พัก ดิ้นหลุดได้เมื่อไรค่อยว่ากันใหม่..!

กระผม/อาตมภาพได้เห็นความดื้อของตัวเองว่า ถ้าเรื่องฉุกเฉินขนาดนี้ยังไม่เรียกใครช่วย แต่พยายามใช้ความสามารถตัวเองล้วน ๆ ก็แสดงให้เห็นชัดในเรื่องของกำลังใจว่าเรื่องอื่นนั้นไม่ท้อแน่ เสียดายที่ว่าการทดสอบมีอยู่แค่ ๓ ปีเท่านั้น หลังจากนั้นแล้วก็กลายเป็นประเภท "ผีระอา เทวดาเบื่อหน่าย" ทำอะไรไปก็ไม่เคยเรียกให้ใครช่วย ไม่เคยนึกถึงความดี มีแต่สู้อย่างเดียว เขาเบื่อ..ก็เลยเลิกไปเอง