[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๑๐ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๗ ถือว่าสิ้นสุดโครงการบรรพชาสามเณรภาคฤดูร้อน เพื่อถวายพระราชกุศล แด่สมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ในวาระเจริญพระชนมายุ ๖๙ พรรษา คราวนี้ลำบากสามเณรที่เหลืออยู่ ยังไม่สึก เพราะว่าตอนนี้มีพี่เลี้ยงมากกว่าสามเณรแล้ว ในเมื่อคุมกันเดี่ยว ๆ นี่ คงได้ตีกันถนัดขึ้น..!

สำหรับสามเณรที่อยู่ ถือว่าเราปรับตัวให้คุ้นเคยกับระเบียบของวัดได้แล้ว ในส่วนการอบรมพิเศษอื่น ๆ ก็จะไม่มีเหมือนช่วงที่อยู่ในโครงการ แต่ว่าการสวดมนต์ ทำวัตร บิณฑบาต เจริญพระกรรมฐาน ทำความสะอาดวัด ยังคงต้องทำเป็นปกติ

โดยเฉพาะในส่วนของสารูป คือการประพฤติปฏิบัติ อย่าให้ "ล้น" คำว่า "ล้น" ในที่นี้ก็คือซนไม่เข้าเรื่อง เพราะว่าสามเณรก็คือเชื้อสายของสมณะ เป็นปูชนียบุคคลที่ชาวบ้านเขาให้ความเคารพนับถือ ถ้าหากว่า "ล้น" เมื่อไร ก็จะมีไม้เรียวช่วยแก้ "ล้น" ให้ ซึ่งพวกเราก็เห็นอยู่แล้วว่าวัดของเรานั้นตีจริง ๆ..!

เพียงแต่ว่าพี่เลี้ยงต้องวางกำลังใจให้ถูก ว่าสิ่งที่เราทำเป็นการลงโทษสามเณรด้วยความหวังดี ปรารถนาดี พูดง่าย ๆ ว่าเป็นอุเบกขาในเมตตา ก็คือตีเพราะรัก เหมือนกับพ่อแม่ลงโทษลูกที่ทำผิด ไม่ใช่ไปตีเพราะโกรธที่สามเณรทำผิด ไม่ใช่ให้อภัยบ่อย ๆ จนกระทั่งตนเองรับไม่ไหว แล้วก็ไปตีสามเณรแบบระบายอารมณ์..!

ตัวอย่างคนเก่า ๆ อย่างปลัดแป๊ะ (พระปลัดวินัย ชาคโร) ก็จะรู้อยู่ ว่าช่วงที่กระผม/อาตมภาพเป็นรองเจ้าอาวาส แล้วท่านอาจารย์สมพงษ์ (พระสมุหสมพงษ์ เขมจิตฺโต) เป็นเจ้าอาวาส กระผม/อาตมภาพตีเณร ญาติโยมเห็นแล้วน้ำตาไหล เพราะว่าตีด้วยสายไฟ ตี ๑ ทีได้ ๒ แผล..! น่องแตกแน่นอน บางคนก็ถึงขนาดว่า "นี่หลวงพ่อตีเณรขนาดนี้เลยหรือ ?" แต่สามเณรเรียบร้อยดีมาก ไม่มีปัญหา เพราะคุยกันไว้แล้วว่าทำอะไรผิดถึงจะโดนตี ก่อนจะตีก็มีการชี้แจงซ้ำ แล้วพูดง่าย ๆ ว่าตอนตีก็นิ่งสุด ๆ ไม่ใส่อารมณ์ รัก โลภ โกรธ หลง เลย สามเณรจึงรับได้

แต่ท่านอาจารย์สมพงษ์ ส่วนใหญ่แล้วท่านจะให้อภัยไปเรื่อย ลักษณะเหมือนผู้ใหญ่รักเด็ก แต่พอถึงเวลาเหลือที่ตัวเองจะรับได้ ก็ไปตีเณรแบบระบายอารมณ์ สามเณรสึกหนีหมดเกลี้ยงเลย..! จะว่าไปแล้ว กระผม/อาตมภาพตีเณรโหดกว่าท่านอาจารย์สมพงษ์เยอะมาก แต่สามเณรรับได้ เพราะว่าเราตีด้วยความหวังดีปรารถนาดีกับเขาจริง ๆ แล้วเรื่องที่เขาทำก็คือผิดจริง ๆ

แต่หลายท่านไม่ใช่อย่างนั้น เพราะว่าไปให้อภัยครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วพอให้อภัยต่อไม่ไหว ก็ไปตีระบายอารมณ์ ซึ่งสามเณรจะรู้ว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดขนาดนั้น แต่ว่าโดนลงโทษแรงขนาดนั้น เพราะว่าคนตีเก็บกด คิดบัญชีรวมของเก่าไปด้วย ซึ่งตรงนี้ต้องบอกว่าไม่ใช่ สามเณรทำผิดแค่ไหน ต้องลงโทษแค่นั้น จึงเป็นเรื่องที่พวกเราต้องระมัดระวังเป็นอย่างสูง ถ้าใครรู้ตัวว่าเป็นพี่เลี้ยงแล้ววางกำลังใจผิด ให้วางกำลังใจเสียใหม่