[เถรี]

เมื่อเสร็จงาน วันนี้ก็ไปบวงสรวงพุทธาภิเษกวัตถุมงคลที่วัดเดิมบาง จังหวัดสุพรรณบุรี ซึ่งเจ้าอาวาสคือ หลวงพ่อจวบ (พระครูสุวรรณปุญญารักษ์) ท่านเปลี่ยนชื่อเป็น ปุญญพัฒน์ ก็คือเจริญด้วยบุญ ท่านนิมนต์รูปเดียว ให้ไปเสกเดี่ยว

นั่ง ๆ อยู่ ก็คิดว่าแสงแดดส่องเข้ามาในมณฑป ก็คือเป็นมณฑปของพระเถระที่เป็นอดีตเจ้าอาวาสแล้วก็ครูบาอาจารย์ที่ทางวัดเคารพนับถือ ก็คือมณฑปหลวงพ่อแจ่ม หลวงพ่อแบน หลวงพ่อกวย ปรากฏว่าแสงสว่างจัดขึ้นเรื่อย ๆ พิจารณาดูแล้วไม่ใช่แสงพระอาทิตย์ เพราะพระอาทิตย์มีแต่ลอยสูงขึ้น เป็นไปไม่ได้ที่แสงจะมาทุกทิศทุกทางแบบนี้ แล้วก็เห็นครูบาอาจารย์หลายท่านมาสงเคราะห์ตามปกติ

เมื่อเสร็จพิธีก็โทรไปหาพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระพหรมวัชรเมธี ปรากฏว่าท่านแจ้งว่า ท่านรับตราตั้งเจ้าคณะภาค ๙ พอถามถึงพรุ่งนี้ ท่านบอกว่าพรุ่งนี้ต้องไปงานรับตราตั้งของรองเจ้าคณะภาค ๙ ผมก็เลยกราบเรียนว่า "ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับหลวงพ่อ" ท่านบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวจะให้เลขานุการติดต่อไปทีหลัง วิ่งกลับมาก็ไม่ได้สรงน้ำหรอกครับ มาบันทึกเสียงอย่างที่เห็นนี้แล้วก็ทำวัตร

ตั้งแต่สมัยท่านอาจารย์สมพงษ์ (พระสมุห์สมพงษ์ เขมจิตฺโต) ยังเป็นเจ้าอาวาส ใหม่ ๆ กระผม/อาตมภาพไปที่ไหน ท่านก็โดดขึ้นรถตามไป คือในความรู้สึกของคนอื่น พอเห็นกระผม/อาตมภาพออกไป ก็คือ "ไปเที่ยว" แต่ปรากฏว่านิสัยของผม เสร็จงานก็กลับ เสร็จงานก็กลับ ไม่ได้แวะไปไหนเลย โดนไป ๒ - ๓ ครั้งท่านก็เข็ด ไม่ไปด้วยอีก ถ้าสังเกตจะเห็นว่า ถ้าสามารถกลับมาให้ทันทำวัตรเช้า ทำวัตรค่ำได้ ผมจะพยายามกลับมาให้ทัน

เรื่องนี้เกิดจาก ๒ สาเหตุด้วยกันครับ สาเหตุแรก...หลัก ๆ เลยที่พวกท่านคิดไม่ถึง ก็คือ ออกนอกวัดไปแล้วกิเลสมีมาก รัก โลภ โกรธ หลง ท่วมหัวเลย หันไปทางไหนก็เจอทั้งนั้น ขนาดทำบุญยังโลภในบุญกันเลย ผมขี้เกียจไปชนกับกิเลสพวกนี้ ก็เลยหนีกลับวัดดีกว่า

ประการที่สองก็คือ กลับวัดมาเราเองก็ปฏิบัติอยู่ในกรอบ อยู่ในระเบียบของวัด ได้สร้างบุญ สร้างกุศล ตามกาลตามเวลา ส่วนที่เหลือก็แล้วแต่ว่าใครจะมีความฉลาดพอที่จะหยิบ จะจับ จะหางานอะไรทำ เพื่อรักษาสภาพใจของตัวเองไม่ให้ฟุ้งซ่าน