[เถรี]

ตรงจุดนี้ต้องเข้าใจนะครับว่านั่น ๕ ทุ่มกว่าแล้ว เวลาอยู่ในป่านั้นมืดขนาดไหน แล้วทำไมกระผม/อาตมภาพเห็นอย่างชัดเจนว่านั่นคือพระธุดงค์ ? หน้าตาเป็นอย่างไร นุ่งห่มผ้าสีอะไรก็รู้ แต่พอส่องไฟขึ้นมา กลายเป็นเงาของตัวเองไป แล้วก็ไม่ได้กลัวเลย แค่รู้สึกว่า "อ้อ...เราโดนผีหลอก" แล้วหลังจากนั้นเป็นต้นมา ก็ไม่เคยกลัวอะไรประเภทนี้อีกเลย เพราะว่ารักษากำลังใจอยู่กับตัว ไม่ได้ไปฟุ้งซ่านในเรื่อง รัก โลภ โกรธ หลง อื่น ๆ เกิดอะไรขึ้นจึงกลายเป็นคนตายด้าน ก็คือไม่ตกใจอะไร

บางทีรถชนโครมพังเป็นแถบ ตัวเองก็ยังเฉย ๆ ออกจากรถไปได้ ก็ไปดูคู่กรณีก่อนว่าเขาเองได้รับบาดเจ็บ หรือว่าล้มตายอย่างไรหรือเปล่า หรือบางทีก็รถไปหมุนเป็นลูกข่าง อยู่ห่างจากขอบเหวคืบเดียว กำลังใจก็ไม่ได้ตกใจอะไร เพียงแต่มองดูว่าจะแก้ไขเหตุการณ์อย่างไรให้ดีที่สุด

ตรงจุดนี้พวกท่านทั้งหลาย ถ้าหากว่าทำถึงจะเข้าใจว่า กำลังใจของเรานั้น ถ้าอยู่กับตัวจริง ๆ จะไม่ตกใจอะไรง่าย ๆ ต่อให้ฟ้าผ่าลงมาข้างหูอย่างกะทันหัน ก็ไม่ได้ตกใจ เหตุที่เราตกใจ เพราะว่าส่งกำลังใจออกนอกไปคิดเรื่องอื่น เพลิดเพลินกับเรื่องอื่นอยู่ พอเกิดเหตุอะไรขึ้น ใจวิ่งกลับเข้าตัวมา เพื่อรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น การวิ่งกลับมาเร็วจนเกินไป ก็คืออาการที่พวกเรารู้สึกว่าตกใจ

ก็แปลว่า ถ้าหากว่าเราเป็นนักปฏิบัติไปจนถึงระดับหนึ่ง สามารถรักษากำลังใจให้อยู่กับตัวเองได้ ความตกใจต่าง ๆ จะน้อยลงหรือไม่มีเลย เกิดเหตุอะไรฉุกเฉินขึ้นมา สติ สมาธิจะพร้อมมูล มองหาทางที่จะแก้ไขเหตุการณ์นั้นให้ออกมาให้ดีที่สุดเท่านั้น ก็เลยบอกไม่ถูกว่า จากเด็กที่กลัวผีอย่างชนิดที่ไม่กล้าออกไปฉี่นอกบ้าน มาหายกลัวเอาตั้งแต่ตอนไหน เนื่องเพราะว่ายืนประจันหน้ากับผีอยู่กลางป่า เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเป็นผีพระธุดงค์ ก็ไม่ได้นึกกลัว ความรู้สึกเฉย ๆ แค่ว่า "อ้อ..เราโดนผีหลอก..!"

ดังนั้น...ท่านทั้งหลาย ถ้าหากว่าเราค่อย ๆ ทำไป ๆ ความดีในศีล ในสมาธิ ในปัญญาของเราค่อย ๆ สั่งสมตัวไป จนถึงระดับเพียงพอที่จะใช้งาน เหตุการณ์ที่กล่าวถึงพวกนี้ก็จะเกิดขึ้นกับท่านทั้งหลายเอง

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา ตลอดจนกระทั่งบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๔ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๖๔
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)