[เถรี]

ตรงจุดนี้ อยากให้ดูตัวอย่างพี่น้องมอญพม่า ทุกคนเข้าวัดทำบุญ เหมือนกับที่พวกเราไปเดินห้าง ไปเที่ยวคาราโอเกะ ที่เที่ยวของเขาคือวัด ไปกันเป็นปกติ เพราะว่าพ่อแม่นำไป ถ้าสังเกตที่วัดท่าขนุนแห่งนี้ เราจะเห็นว่าเวลามีงาน ไอ้ตัวเล็กเพิ่งจะ ๓ วัน ๗ วัน ตัวยังแดง ๆ ลืมตายังไม่ขึ้น พ่อแม่เอาห่อผ้าอุ้มมาวัดแล้ว ไอ้ที่ยังต้องอุ้มอยู่ก็มี ไอ้ที่ต้องจูงก็มี จนกระทั่งไปถึงเด็กโตหน่อย ไปถึงวัยรุ่น ไปถึงหนุ่มสาว ไปถึงวัยกลางคน ไปถึงคนแก่ คนทุกระดับอายุเข้าวัดกันหมด ก็มีตัวอย่างให้พวกลูกหลานดูแล้วก็ทำตาม

คราวนี้รุ่นของพวกเราไม่มีตัวอย่าง ถ้าเป็นคนไทย พ่อแม่น้อยคนที่จะพาเข้าวัด ต้องบอกว่าเสียชาติเกิดมากเลย..! เราต้องดิ้นรนขวนขวายมาด้วยตัวเอง หรือว่าต้องรอคุณครูพาเข้าวัด มาแล้วได้อะไรก็ยังไม่รู้ ?

อย่าลืมว่าทุกวันเราฟุ้งซ่านอยู่กับ รัก โลภ โกรธ หลง บางทีก็ทำผิดศีล ๕ เป็นปกติ มาวัดถึงอยากจะทำผิดก็ทำไม่ได้ เพราะอยู่ในวัด ก็แปลว่าเราบังคับกายได้แล้ว จะด่าเพื่อน จะโกหก ก็ยากอีก เพราะว่าอยู่ในวัด ต้องเกรงใจพระ เราก็คุมวาจาได้อีกอย่างหนึ่ง ต่อให้ใจเราคิดชั่ว อยากจะทำโน่นทำนี่แบบชั่ว ๆ บ้างก็ช่างมัน

กาย วาจา ใจ ๓ ส่วน เราชนะไปแล้ว ๒ ตรงนี้แหละที่เป็นบุญเป็นกุศล เว้นการทำชั่วด้วยกาย เว้นการทำชั่วด้วยวาจา พยายามขัดเกลาใจตัวเอง เรื่องพวกนี้เป็นบุญใหญ่มาก

ถ้าเอาการทำบุญหลัก ๆ ในพระพุทธศาสนาคือการให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา ของพวกเราอยู่ในระดับศีลและภาวนา เพราะว่าต้องบังคับกาย วาจาให้เรียบร้อย นี่ถือว่าอยู่ในระดับของศีล ต้องอยู่ในกฎ อยู่ในระเบียบ ถึงเวลาต้องสวดมนต์ ต้องฟังเทศน์ นี่เป็นส่วนของสมาธิ ถ้าสมาธิไม่ดี เผลอมองอย่างอื่น เผลอคิดอย่างอื่น ก็สวดมนต์ผิดอีก ก็แปลว่าพวกเรามีศีล มีสมาธิ โดยที่จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม

แต่สิ่งทั้งหมดนี้เมื่อรวมกันมากเข้าแล้ว ต่อไปถ้าจำเป็นต้องไปแข่งขันกันในการดำเนินชีวิต ผลบุญตรงนี้จะช่วยให้เรามีความสะดวกและคล่องตัวกว่าคนอื่นเขา บางคนเขาบอกว่า "ดวงดี" บางคนพูดตรง ๆ ว่า "บุญดี" ดวงดีอย่างเช่นว่าสมัครงานแล้ว ผ่านสัมภาษณ์เข้าทำงานได้เลย บอกว่าบุญดี ทำงานที่ไหนเจ้านายรัก เพื่อนฝูงรัก นี่ไม่ใช่เรื่องของดวงดี แต่เป็นเรื่องของบุญดี