[เถรี]

แต่ขอให้เข้าใจว่า ในเรื่องของสายกรรมฐานนั้น ทั้งหมดทั้งหลายทั้งปวง ล้วนแล้วแต่มาจากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทั้งนั้น บรรดาเจ้าของสายต่าง ๆ ที่เป็นสายหลัก ก็เหมือนอย่างกับบุคคลที่เปิดร้านอาหาร ตนเองชำนาญในการทำอาหารแบบไหน ก็ทำอาหารแบบนั้น ถ้าหากว่าลูกค้ามากินแล้วถูกปากถูกใจ ก็กลายเป็นลูกค้าประจำกัน เมื่อลูกค้าประจำมีมาก ก็กลายเป็นสายกรรมฐานขึ้นมา

คราวนี้บรรดาต้นสายท่านไม่ได้มีปัญหา เพราะท่านรู้ว่าเรียนมาจากพระพุทธเจ้า ไปมีปัญหาตรงลูกศิษย์ที่กิเลสมาก ถึงเวลาก็ไปทะเลาะเบาะแว้ง งัดข้อกัน ปฏิบัติธรรม แทนที่จะ ลด ละ เลิก กิเลสให้น้อยลง ก็กลายเป็นพอกพูนกิเลส ว่าต้องสายของกูเท่านั้นถึงจะดีที่สุด

ถ้าใครบอกว่าอาหารอย่างใดอย่างหนึ่งดีที่สุด ย่อมเป็นไปได้ยาก เพราะความชอบของคนไม่เหมือนกัน บางคนชอบกินแกงเผ็ด บางคนเอาแค่แกงส้ม บางท่านก็ต้องต้มยำ บางคนก็ผัด บางคนก็ทอด บางคนข้าวจ้าวไม่เอา เล่นแต่ข้าวนึ่งข้าวเหนียวอย่างเดียว บางคนกินก๋วยเตี๋ยวก็อยู่ได้ หรือไม่ก็อย่างคนจีนเป็นพันล้าน ที่กินบะหมี่เป็นหลัก แล้วเราจะไปบอกว่า อาหารอย่างใดอย่างหนึ่งดีกว่านั้น ย่อมเป็นไปไม่ได้

แต่ว่าบรรดานักปฏิบัติธรรมก็มักจะไม่ค่อยคิดถึงตรงจุดนี้ จึงมีการไปงัดข้อกัน "ต้องของกูเท่านั้นถึงจะดี" "ต้องของกูเท่านั้นถึงจะใช่" จำเอาไว้ว่า..ตราบใดที่ยังมีของกูอยู่ ตราบนั้นกิเลสยังท่วมหัว ต่อให้คิดว่าของกูดีกว่า ของกูเสมอเขา หรือของกูแย่กว่าเขา ก็ยังคงยึดคำว่า "ของกู" อยู่นั่นเอง

ดังนั้น...ตรงจุดนี้โอกาสที่จะสัมมนาแล้วเกิดผลดี ย่อมเป็นไปได้ยาก ก็ต้องรอก่อนว่า ตอนสัมมนาแล้วแต่ละท่านแสดงความเห็นว่าอย่างไร แล้วกระผม/อาตมภาพก็คงต้องทำหน้าที่ประนีประนอม ค่อย ๆ ประสานกันเข้าไป