[เถรี]

คราวนี้พวกเราทั้งหลาย ถ้าหากว่าเริ่มทำอะไรด้วยความลังเลสงสัย ผลจะเกิดได้ยากมาก เพราะว่าความลังเลสงสัยก็คือวิจิกิจฉา เป็นหนึ่งในกิเลสหยาบที่กั้นใจของเราไม่ให้เข้าถึงความดี พอบอกว่าให้ภาวนาก็ทำไปเลย ไม่ต้องเสียเวลามาคิดว่าภาวนาอย่างไร ? ภาวนาแล้วได้อะไร ? ต้องทำมากทำน้อยแค่ไหน ? มีอย่างเดียวคือกำหนดใจของเราเองว่าจะทำเท่าไร แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาทำไปเท่านั้นเอง

ในเรื่องของการปฏิบัติสมาธิภาวนา คำตอบทุกอย่างอยู่ตรงการลงมือทำ ถามไปก็ไม่มีประโยชน์ ยิ่งถามก็ยิ่งฟุ้งซ่าน แต่ถ้าหากว่าทำ จะมีประโยชน์มาก เพราะว่าทำแล้ว อันดับแรกก็คือ ถ้าทำดีทำถูก ก็เกิดผล ถ้าทำผิด ก็จะได้แก้ไขให้ถูก

เมื่อเกิดผลขึ้น ความมั่นใจจะบังเกิดขึ้น แล้วถ้าไม่โง่เกินไปนักก็จะจำได้ว่า ตอนที่ผลของคาถาเกิดนั้น เราวางกำลังใจอย่างไร ครั้งต่อไปก็วางกำลังใจแค่นั้น คราวนี้ให้คาถามาเป็นร้อยเป็นพันบท ก็ย่อมได้ผลเหมือนกัน

ดังนั้น...ในเรื่องของการใช้คาถาหรือวัตถุมงคลก็ตาม ตัวศรัทธา เชื่อมั่น ปราศจากความลังเลสงสัย เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด สมัยโบราณคนเขารบรากัน ถึงเวลาถือหอกถือดาบขาววับวิ่งเข้าใส่กัน ถ้าขาดความเชื่อมั่นว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ตนเองใช้อยู่จะคุ้มครองได้ รับรองว่าไม่รอดอย่างแน่นอน

ตอนที่กระผม/อาตมภาพใช้พวกคาถาอยู่ยงคงกระพัน เคล็ดลับที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านให้ก็คือ ให้เห็นว่าอาวุธทั้งหมดเป็นของเล่น ในเมื่อเป็นของเด็กเล่น ย่อมทำอันตรายเราไม่ได้ ถ้ากำลังใจของเราต้องมั่นใจขนาดนั้น อาวุธต่าง ๆ ถึงจะทำอันตรายไม่ได้