[เถรี]

วันนี้เป็นวันพฤหัสบดีที่ ๒๐ พฤษภาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔ ระยะนี้ต่างประเทศมีเรื่องแรง ๆ เกิดขึ้นหลายแห่ง อย่างอิสราเอลที่ปะทะกับกลุ่มฮามาส จนป่านนี้ก็ยังไม่จบ มีกระทั่งคนงานไทยตายไป ๒ ศพ..!

อีกเรื่องหนึ่งก็ประเทศอินเดีย ติดเชื้อไวรัสโควิด-๑๙ ตายซ้ำตายซ้อนยังไม่พอ โดนพายุไซโคลนซ้ำเติมเข้าไปอีก เจ้าพายุลูกนี้มันชื่อ "ต็อกแต่" ก็คือคำว่า ตุ๊กแก ในภาษาพม่านั่นแหละ บังเอิญว่าตุ๊กแกตัวนี้ดุไปหน่อย แต่ถ้าอ่านตามภาษาอังกฤษ บางทีก็ออกเสียงกันไม่ถูก เห็นหลายคนเขียนว่า "เตาะแต่" ก็ใกล้เคียงอยู่ แต่ดูตามรูปตัวอักษรน่าจะอ่านว่า "ต๊อแต๊" มากกว่า กลายเป็นหมดกำลังใจไปเลย

ที่กล่าวถึงเรื่องของการหมดกำลังใจในการปฏิบัติธรรมของพวกเรา ส่วนหนึ่งไม่ใช่เพราะพยายามวันแล้ววันเล่า เดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่า แล้วไม่ก้าวหน้า แต่เกิดจากปากคนรอบข้าง..! เรื่องนี้ผมโดนมาตั้งแต่เด็ก ก็เลยซาบซึ้งเป็นอย่างมากว่า คำพูดของคนรอบข้างนั้นบั่นทอนกำลังใจของเราขนาดไหน

จนกระทั่งได้ไปฟังหลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านบอกว่า นักปฏิบัติธรรมต้องบ้ากว่าคนปกติอย่างน้อย ๔ เท่าถึงจะอยู่ได้ ก็คือถ้าคนทั่ว ๆ ไปว่าบ้าแล้ว เราก็เอาความบ้านั้นคูณ ๔ เข้าไป ไม่อย่างนั้นส่วนใหญ่แล้วไปไม่รอด เพราะว่าเราจะเจอแต่สิ่งที่มาบั่นทอนกำลังใจเราอยู่ตลอดเวลา มีทั้งเยาะเย้ย ถากถาง ซ้ำเติม โอกาสที่จะให้กำลังใจกันมีน้อยมาก ไม่ว่าจะพระหรือว่าฆราวาส โดนเหมือน ๆ กัน แต่ว่าฆราวาสจะโดนหนักกว่า

เหตุที่ฆราวาสโดนหนักกว่า เพราะว่าถ้ามาปฏิบัติธรรมแล้ว สิ่งที่ตนเองทำนั้นจะสวนทางกับคนอื่น ในเมื่อสวนทางกับคนอื่นก็ไปกันไม่ได้ ในเมื่อไปกันไม่ได้ เขาจะเห็นว่าไม่ใช่พวกเดียวกัน ก็เริ่มมีการจิกกัด ล้วนแล้วแต่สรรหาสิ่งที่บั่นทอนกำลังใจของเรามาพูดมาทำ เรื่องพวกนี้จึงต้องการกำลังใจเป็นอย่างสูง ในการที่เราจะต่อสู้หรือว่าต่อต้าน แต่นี่เป็นแค่ขั้นแรก สำหรับบุคคลที่กำลังใจยังไม่พอ...ต้องสู้...! ถ้าไม่สู้ก็อยู่ไม่ได้ เราก็จะไหลตามเขาไป