[เถรี]

ช่วงนี้เป็นช่วงที่เชื้อไวรัสโควิด-๑๙ แพร่กระจาย และมีคนตายเป็นจำนวนมาก กิจกรรมต่าง ๆ ทางศาสนาก็ต้องจำกัด ทำให้การอุปสมบทหมู่ครั้งนี้ก็น่าจะมีนาคอยู่แค่ ๒ คน แต่ว่าหลายวันที่ผ่านมาเห็นแล้วก็กลุ้มใจ คือ ถ้าไม่ใช่ยืน ๒ ขาแล้วเดินแบบคนได้ก็จะเรียกว่าควาย..! ไม่ได้เรียกว่านาค อะไรจะขาดไหวพริบปฏิภาณปานนั้น

ทางเท้ามีให้เดิน..ไม่เดิน ลงไปเดินบนผิวจราจร แสดงว่าไม่เคยขับรถด้วยตัวเอง ถนนในทองผาภูมิทางแคบมาก เพียงพอให้รถหลีกกันเท่านั้น ไปเดินบนผิวจราจรทำให้เขาขับรถยาก บางคนที่ขับไม่เก่งก็ไม่กล้าผ่านเลย เพราะว่ามุมที่เราเดิน ถ้าหากว่าเป็นซ้ายมือของคนขับ จะเป็นมุมอับที่เขามองไม่เห็น เราเดินอยู่คิดว่าห่าง แต่คนขับรถจะเห็นว่าอยู่ติดกับรถเลย ขนาดถามว่า "ชอบกินอะไรให้บอกไว้ ถึงเวลาจะทำบุญไปให้" ก็ยังไม่เข้าใจอีกว่าอะไร..!

ถ้ารู้จักสังเกตจะเห็นว่า แถวพระวัดท่าขนุนจะข้ามถนนน้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ เพราะว่าทำให้รถติด และพยายามที่จะเดินชิดขอบทางให้มากที่สุด หรืออยู่บนบาทวิถีเลย แต่พ่อเจ้าประคุณสองตัว..กูจะยืนบนพื้นจราจรอย่างเดียว ใครจะสะกิดอย่างไรกูไม่สน ต้องบอกว่าขาดไหวพริบอย่างรุนแรง

ถึงเวลาเก็บกับข้าว ก็ต้องสังเกตด้วยว่า เราเก็บแล้ว คนใส่บาตรเขาใส่ต่อได้ไหม ? แทนที่จะเข้าทางด้านขวา ไปเข้าทางด้านซ้าย เอื้อมมือเก็บกับข้าว คนใส่บาตรก็ใส่ต่อไปไม่ได้ สองคนสี่ตาต้องดูหัวท้ายให้ทั่วถึง ไม่ใช่ทุกวันสามเณรก็ต้องถือกับข้าวถือขนมเดินตามไปเรื่อย เพราะว่าไม่มองท้ายแถวเลย ถ้าเรื่องหยาบ ๆ แค่นี้ เรายังขาดสติ ขาดเชาว์ ขาดไหวพริบ ก็ไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องของการบวชเข้ามาแล้วจะสู้กับกิเลส รับรองว่าแพ้ราบ..!

ดังนั้น...ในเรื่องของการฝึกฝน ไม่ใช่แค่ขานนาค หรือศึกษาว่าศีลหรือข้อห้ามของพระว่ามีอะไร แต่ต้องขัดเกลา กาย วาจา ใจ ของตนเองไปด้วย โดยเฉพาะอะไรที่เคยผิดพลาด ได้บทเรียนแล้ว ไม่ควรที่จะผิดซ้ำอีก ถ้าผิดซ้ำซาก เขาถือว่าโง่..!

ถามว่าทำไมต้องเข้มงวดกับนาคขนาดนี้ด้วย ? ต้องบอกว่านี่ยังไม่ใช่การเข้มงวด ถือว่าเบามากแล้ว เพราะว่าเราใช้เวลาฝึกฝนแค่ ๗ วัน ถ้าเป็นสายวัดป่า ต้องเป็นตาผ้าขาวถือศีล ๒๒๗ ข้ออยู่ ๒ ปี จนมั่นใจว่ารู้ศีลครบ ทำไม่ผิดพลาด เขาถึงให้บวช แปลว่าที่นี่บวชง่ายมากแล้ว